Bazen deliyim ama çoğu zaman dolu.
Hani dokunsalar ağlayacak cinsten.
Azcıcık kızdırsan küsüp gidecek gibi.
Yüzü hemen asılan ama bir gülüşle de çehresi aydınlanan bir çocuk misali.

Hep bir kavganın ortasında buluyorum kendimi.
Hep aynı senaryonun baş rolü,
Aynı bilindik sona çıkan..
Nerde başlayıp nerede bittiği belli olmayan kısa filmler gibi ömrüm.

Tam adamakıllı gülecekken boğazıma tıkanan bir düğüm..
Şuracıkta sanki yutkunsam geçecek ama yutkunamıyorum..
Böyle olduğunda hep yağmur gözlerime doluyor..

Hiç büyümeyeceğimizi düşünüp üzülürdük eskiden.
Yaşım hep çocuk kaldı benim neşeli hallerimi bununla bağdaştırıyorum
Ve ruhum, zamanla eskiyen, büyüdükçe eksilen yanım..
Ateş atsan buz tutacak gibi bu aralar, insanın içi böyle mi soğurmuş?

Ve insan kendi sorularını cevapsız bırakarak yalnızlaşıyormuş..
Oysa küçükken her sorduğumuzun bir karşılığı vardı, öğrenirdik..
Sorduklarımızla öğrenemeyeceğimiz kadar yaşanmışlık içeriyormuş hayat.Bunu da yaşayarak öğrendik.


Yazgı