Sevgili günlükcük yine ben, birkaç bir şey çiziktirmeye geldim sana. Aslında kendimi bildim bileli hem okumayı hem de yazmayı sevmişimdir.
Yani ben küçükken özlü sözler ve okurlardan gelen şiirler köşesi vardı gazetelerde, bunları okumak ve çevremde kullanmak hoşuma giderdi. Sanırım zaman geçtikçe kelimelerle olan ilişkim de daha olgun bir mertebeye erişti.
Umm bence kelimeler insanları hem zehirleyen hem de şifa verebilen küçük sihibazlardır. Elbette bu, senin onları nasıl ve ne amaçla kullandığına göre değişir.
O yüzden ben her daim naçizane, insanlara iyi hisler, mutlu hisler versin diye kelimelerin şekerli kısımlarını kullanırım. Hayatın içerisindeki acılar, bu şekerli sözlerle bi nebze olsun tatlansın diye heheh :))

Büyümek; yalnızlığı, seni tanımlamasına izin vermeden taşımayı, hayal kırıklığının seni kırmasına izin vermeden nasıl tutacağını öğrenmektir biraz da..

Sessiz anların, kendinle yüzleşmeye zorlandığın anların, kahkaha ve sevgi dolu anlar kadar önemli olduğunu fark etmektir.
Çünkü kendi hikayenin baş kahramanı olmak, hikaye zorlaşsa bile devam etmen gerektiğini bilmek demektir..
Belki küçük adımlarla ama kesintiye uğramadan istikrarla yol almaya devam etmelisin..