“Toprakaltı, çoğu insanın sandığının aksine son derece hareketli. Derinlere doğru kazıp ileriledikçe toprağın beklenmedik tonlara bürünmesi şaşırtabilir sizi. Paslı kırmızı, şeftali rengi ve sıcak hardal tonları, limon yeşili, derken koyu bir turkuvaz... İnsanlar çocuklarına toprağı yalnızca tek bir renge boyamayı öğretirler. Gökyüzünü mavi, çimeni yeşil, güneşi sarı ve toprağı da tamamen kahverengi hayal ederler. Oysa ayaklarının altında gökkuşakları olduğunu bir bilseler.

Bir avuç toprağı alın ve avuçlarınızın arasında ezin; sıcaklığını, dokusunu, gizemini hissedin. O küçücük parçanın içinde, dünyadaki insan sayısıyla yarışır denli mikroorganizma vardır. Hep birlikte çalışarak organik maddeleri biz bitkilerin minnetle tüketerek büyüdüğümüz besinlere çeviren bakterilerle, mantarlarla, alglerle, arkelerle, kımıl kımıl solucanlarla ve tabii antik çanak çömlek parçalarıyla doludur toprak. Karmaşıktır, dirençlidir, cömerttir. Her santimi hummalı bir çalışmanın ürünüdür. İnsanlarca bu yönüyle yüceltildiğine şahit olmasam da sağlıklı, verimli toprak, elmastan da yakuttan da altından da daha değerlidir.”

Kayıp Ağaçlar Adası

“Adamız, çiçek açan ağaçları ve yemyeşil çayırlarıyla, dinlenmek ve enerji toplamak için ideal bir yerdi kelebek için. Buradan ayrıldıktan sonra geri dönmeyecek olsa da onun soyundan olanlar bir gün döneceklerdi. Çocukları bu yolculuğu tersinden yapacaklardı ve onların çocukları da aynı yoldan geri döneceklerdi. Bu kuşaklar göçü böylece devam edecekti. Burada önemli olan nihai varış noktası değil, hareket hâlinde olmaktı; aramak, değişmek, dönüşmekti.”

Kayıp Ağaçlar Adası

İnanan insanlar, inandıkları üzerine konuşurken ve hareket ederken sizin de inanan biri olduğunuzu varsayıyorlar hep. Hatta neredeyse bundan emin bir şekilde. Öyle ki, bir dem fırsat bulup “üzgünüm ama benim inançla pek aram yok” diyebilecek dahi olsanız, onlar bunun mümkünatını kavramak istemeyeceklerdir. İnananların ekseriyetinin bakış açısından, sizin bir anomali olmanız bile mümkün görünmüyor sanırım. Zira, siz de illâ bir şeye ya da bir şeylere inanıyorsunuzdur.

Başkalarının düşlerini gerçekleştirmek için yaşıyor ve çabalıyoruz çoğumuz. Bizimkiyle hiç mi hiç alâkası olmayan o bencilce ve doymak bilmez düşleri için, tavizler veriyoruz, vermek durumunda kalıyoruz hep.

Oysa ne çok düş kurardın, değil mi Kedi? Kurmuştun. Hatta hâlen kuruyorsun, zira değişemiyorsun. Bina üstüne bina, ardı sıra sokak üstüne sokak inşa ediyorlar, sense düş.

Şu an çalıştığım yerde öyle bir ortam var ki; geceleri kafayı bulup bağıra çağıra birbirine sövüp saydırdıktan sonra ertesi gün can ciğer olmalar mı dersin, şunu yaptım bunu gözüm kapalı yaparım diye sanki karşısındakiler aptalmış gibi gerçek dışılığı şüphe götürmez bir biçimde atıp tutmalar, kendini yüceltmeler övmeler mi dersin... Bildiğin irc ve forum ortamları gibi, tıpkısının aynısı.

İşin ironik yanı, tüm bunlar olurken, tüm bu aptal saptallığın müşahitliği içerisinde Matt Haig’ın İnsanlar adlı eserini okumuş olmam.

Gaza gelip değişiklik olsun diye ilişkiye başladım. İlişki derken flört olayından ötesi yani, uzun müddetli. Aylarca kedilerimden ayrı kalınca boşluğa düştüğümden falan oldu herhâlde. Açıkçası beni boğuyor ilişki olayı. Çekilir dert değil. En kısa sürede bir bahanesini bulup son vereceğim.

“Ama kitaplar hep kendini tanrı sanan fanilerin trajik hikâyelerini anlatmaz mıydı?”

Uzak Bir Masal - İrem Uzunhasanoğlu

Bugün birisi sohbet sitelerinin nasıl yerler olduğunu sordu. Ben de iletişim özürlü kişilerin anonim rumuzlar kullanarak toplaşıp takıldıkları, radyo stream’lerinde berbat müzikler çalınan yerler olduğunu söyledim. Yalan söylemeye dilim varmadı.

Herkes istiyor.
Genel olarak.
Ekseriyetle.

Ya sen, Pakize? Sen de istiyor musun?

Zira, herkes istiyor.
Hep.
Mütemadiyen.

Eşinden ya da sevgilisinden ayrılan erkeklerin ekseriyeti kadın düşmanı.
Aynı durum ekseri kadınlar için de geçerli, onlar da ayrılıp erkek düşmanlığına başlıyorlar.
Eşcinseller zaten sevilmiyor, nefret duyuluyor.