Şimdilerde hepimiz, gelişine yaşıyoruz hayatı, kırılgan yüreklerimiz, yorgun bedenlerimiz, kaybedilmiş heveslerimizle, bahtımıza ne düşerse,
Öylesine işte...

Şarkıda diyor ya: Ey uzak ihtimallerle dokunduğum. Giyinirken bütün cevapsız yüzleri neden yoktun.
Öyle işte.

"Bir belkinin ne kadar umut taşıdığını bilmek isterdim..."

"İkiden bir çıkınca bir kalır değil mi? o öyle olmuyor işte, yarım kalıyorsun..."

"Bazı şeyler var ki, söylenmiyor..."

Eğriyi kendinde arayan doğruyu kalbinde bulur .
Aşkına emekle yürüyen dermanı derdinde görür..

Mevlana...

Ve ben sana, bir ağaç kabuğunun ait olduğu ağacın gövdesine bağlılığı gibi sadık kalacağım.

jose saramago - kabil kitabından alıntı.

“Ölüm değilse bizi ayıran, yazık olmuş.” diyor ya hani bir şiirde, bazı şeyler vakti geldiğinde bitebilmeli. Ölüme gerek kalmadan. Can yaksa da, acıtsa da bitmeli.

“Ölüm, böyle altı okka koymaz adama." derken Ahmed Arif; ayrılığın ölümden beter oluşunu anlatmıştı aslında. Eski bir şiirin, şairi diyor ki; “Ölüm ile ayrılığı tartmışlar, elli dirhem fazla gelmiş ayrılık.” Bu böyledir. Ayrılık; lambada titreyen alevi üşüten o soğukluktur.

“Herkesten çok güldü. Belli ki acı çekiyor.”
Diye bir cümle var Tolstoy’un Savaş ve Barış’ında. Gorki, Ana kitabında bunu şöyle ifade etmiş: ”Ne güzel gülüyorsun Andre! Oysa çok gülenlerin yüreğinde keskin bir acı saklıdır.'' Bu hiç değişmez. En çok gülenin içi daima acı doludur.