Ben daha çocuk yaşta "geçişli edilgen çatılı fiil" görmüş insanım sen neyin zorluğundan bahsediyorsun?

Çalı bile itmiyor kendisine sığınan kuşu, denk geldiğimiz kalplere bak..

"Akıl veren çok oluyor” dedim..
Güldü,
"Kullanmadıkları şeyi ne yapacaklardı ya..!
Dedi..

Ne bileyim işte, gitmek çözüm değil de,
insan kaçmanın başka türlüsünü bilmiyor ki.

Kim bilir kaç kez doğruyu söylemek yerine
"İyiyim"
dedim bilmiyorum.

Hani bazen söyleyecek çok sözün olur da,
Bakarsın şöyle bir etrafına ve sonra yutkunarak;
“Ben kime, neyi anlatmaya çalışıyorum..?” diye susarsın ya…
Hani “Ne haliniz varsa görün” diyerek,
Haykırıp, çekip gitmek istersin ya,
Hem de hiç dönmemecesine…
Işte, o hallerden birindeyim…

Gördüklerim tahammül sınırını çoktan aştı…
Ya insanlar ben de çok yanlış yerde,
Ya da ben bu dünyanın çok yanlış yerindeyim…

Sana ne verebilirim ki..?
Eskimiş yıpranmış bir yürek,
kurumuş kalmış anılar,
bir fincan acı kahve,
sıradan bir iki şiir..

Gittin..
Ve ben arkandan sadece baktım.
Oysa söyleyecek o kadar çok şeyim vardı ki,
“Gidersen iyiye dair ne varsa içimde yitireceğim hepsini..
Gidersen sönecek içimdeki ateş ve bir daha hiç kimse yakamayacak..
Gidersen karanlığa mahkum edeceksin günlerimi o karanlıkta yolumu kaybedeceğim.” diyecektim sana..
Konuşamadım..
Konuşturmadın..
Gittin.

Karşılaştığın puştluklar,
uğradığın ihanetler, seni üzmüş olsa bile bunların
utancı sana ait değil,
sahiplerinindir. Canını sıkma.

Hiç kimse, yanıldığınızda, bıktığınızda ve yorulduğunuzda dinleneceğiniz bir kapı değil. Kimin için yanıldıysanız, kimin için çabaladıysanız ve kimin için yorulduysanız tesellisini de onda arayın. Bu kadar ziyan olduğumuz yeter.