Dostuna küsen düşmanıyla yatıp kalkıyor.
Zarardasınız Ziyan olacaksınız...
Haberiniz yok ~

Ben kendi Denizimde yürüttüğüm geminin kaptanlığını yapmakla meşgulüm, sizin hangi kayığın küreğini çektiğinizle ilgilenmiyorum...
Kazanız mübarek ola

İnsanlarla iletişim kurmak zorunda kaldığım zor günler yaşıyorum.
Lütfen biraz anlayışlı olun.

“Bir insanı severken yormayın.
Nasıl olsa seviyor diyerek, incitmeyin.
İnsan zaten en sevdiğine kırılır.

Şu da aklınızda kalsın ;

Yürekten uğurlanan insan,
tekrar ağırlanmaz..."

Efendim yanlış anlaşılma olmasın, yıkılmadık sadece tadilattayız.

Herkes "Gerçek Sizi" bilmeyi hak etmez..
Bırakın,
Siz olduğunu düşündükleri kişiyi eleştirsinler..!!

Derdim sensin derdim, sana bir şey diyebilseydim.

Kendi dünyamda yaşıyorum,
Çünkü başkalarınkini sevmiyorum...

Bazen neden mi yalnız olmak istenir ?
Eğer bir insan yalnızsa,
Birini bulamadığı için değil,
İnsanlara güveni kalmadığı içindir. Birilerine güvenip,
Pişman olmaktan yorulduğu içindir.
Çok yorulmuş insan dinlenmek ister.
Çok kırılmış insan güvenmek ister.
Güvenilecek birini göremeyen insan da,
YALNIZ kalmak ister..

Kendimi özledim diye fısıldadım bir kulağımdan diğerine sonra dedim ki acaba yazı var mıdır bununla ilgili.
Bir baktım ki cümleler ardı ardına sıralanmış sanki benim bir tarafımdan kopan yerler gibiydi.
Bütün hayatımda geçmişten bu yana olanların belki de bir özetiydi bu:
‘Kendimi özledim.’
Çok sevdim gerçekten bu anlatımı…
Ne tuhaf değil mi, aklımıza gelmez kendimizi özleyebileceğimiz.
Bir şeylere canımız sıkılır ama anlamayız kendimizi ihmâl ettiğimizi, olmadık başka dertler çıkarırız kendimize…
Onlar sanırız dertlerimiz.
Özlem hep bir başkasına duyulan bir duygudur gibi gelir bize…
Oysa insan belki de en çok kendisini özler…
En çok kendimizi ihmâl ederiz….
En çok kendimizi erteleriz…
En çok kendimize aldırmayız…
En sonunda da unuturuz kendimizi.
Başkalarının dertleri, acıları, sevinçleri, hayatları doldurur hayatımızı…
Öyle gürültülü bir hayatımız
olur ki kendimizi aradığımızı duymaz oluruz…
O cılız fısıltı, o gürültülü hayat içinde her defasında kaybolur gider.
Bana da böyle oldu…
Bir çocukluğum, gençliğim, dertlerim, sevinçlerim, acılarım, heyecanlarım yokmuş, hiç olmamış gibi zamanın peşinden koşturduğum hayatımın içinde durdum birden.
Ve kendimi özlediğimi fark ettim.
Sanki kendimi terk etmiş gibiydim…
Hatta kapıyı vurup çıkmışım gibi…
Siz de mi öylesiniz?
Unuttunuz mu kendinizi ?