Şair, şiirinde: “Neden eve dönmekten ibarettir hayat?” diye soruyor. Bir Aborjin atasözünde cevabına rastladım: “Biz bu zamana ve yere misafiriz. Geçip gidiyoruz. Amacımız; gözlemek, öğrenmek, büyümek, sevmek ve sonra eve geri dönmek.” Biz bu zamanın içinde evini arayan yolcuyuz.

Ağrımasa bilir miydim, yüreğimin yerini.” diyor Nilgün Marmara. Spinoza onu, şöyle teselli ediyor bilmeden; “Acı da iyi bir duygudur, çünkü incinen kısmın henüz çürümemiş olduğunu gösterir.” Acının insana kattığı değeri bilmeli bazen.

“Kimse senin nelerle başa çıkmaya çalıştığını,
neleri yendiğini, yenemediğini,
kimlerin yanında olmak istediğini,
‘nelerin ağrıttığını başını’,
neler hissettiğini, neleri hissetmekten korktuğunu,
içini senden daha iyi bilemez.
O yüzden dik yürü hep;
kendine, sadece kendin lazımsın...”

“Türk kahvesi içmek ciddi bir iştir,bir nevi terapidir...
İçtiğinizde az ve öz bir tat bırakır damağınızda...
Bardak bardak içemezsiniz onu...
Hayat da böyle değil midir?..
Neler yaşarsanız yaşayın aslında hayat,
gönlünüzde tat bırakan küçük anılardan ibarettir...
Bu nedenle kendinizi değerli hissetmeyi bıraktığınız zamanlarda
kalkıp bi kahve yapın kendinize..
Öyle acele etmeden, sakince...
Kısık ateşte soğuk suyla yavaş yavaş köpüğün üste çıkmasını bekleyin...
Bu sakinlik,
durup,
kendini dinleme fırsatı verir insana...
Sonra özenle kaşık kaşık köpüğü koyun fincana...
Her kaşıkta
hayatınıza yeni ve güzel şeyler ekliyormuş gibi düşünün...
Sonra yavaşça yudumlayın,
keyifle...

Ve kendinizi özel ve değerli hissetmeyi
hiç unutmayın...”

Bir olgunluk seviyesi vardır,
O seviyeye ulaşınca kimseyle uğraşasın gelmiyor.
Kendini yetiştirememiş, sinsi, iki yüzlü insanlardan uzaklaşıyorsun.
Seni hasta edecek insanlarla birlikte olmaktan vazgeçiyorsun.
O seviyeye ulaşınca kendine değer vermeyi öğreniyorsun...

“ Bırak düşsün..!! “
dedim kendime seni hak etmeyen herkes,
Gözünden de..!!!
Gönlünden de..!!!

Aşk Sektörüyle aramız o kadar uzak ki biri qelse Seni Seviyorum dese yaradandan ötürümü diye Sorarım ~

Onca üzüntülere zorluklara rağmen,
açan bir çiçeği görünce umutlanan,
dost sesiyle sevinen, gülen çocuklarla çocuk olan,
“çay koy yeniden başlıyoruz” diyen,
insanlarız biz.

Kırılmak da gerekir bazen..
Kırıldığın yerden büyürsün..
Biraz üzülürsün, çokça düşünürsün..
Sonra apaçık görürsün herşeyi..
Çünkü kırıldığın yer, artık en iyi bildiğindir..
Biraz ağlarsın, biraz susarsın..
Sayılı gün, uykusuz kalır ve bir daha asla
aynı yerden kırılmazsın..
Kırılmak büyümektir..
Kırıldığın yerden çoğalırsın..
Sabreder beklersen, yaran geçer, bahara
çiçek bile açarsın.
“Bazı insanlar kırmaktan korkar.
Çünkü kırılmak ne demek iyi bilirler.”

Sen bana yaşattıklarının pişmanlığını yaşa, ben sana inanmanın...