“Kimi zaman neden kalabalığın içinde duruyoruz da kimi zaman bir köşe arıyoruz en sapa ?” diyor ya şair. Bazı kalabalıklar içindedir insanın. Kıyamadıkları, affedemedikleri, sevdikleri, nefret ettikleri hepsini insan içinde taşır. Dünyadır insan. Kimini yüreğinde kimini beyninde taşır ama taşır atamazsın ya onları. Bazen de onca kalabalık içinde yalnızdır insan. Kimsenin farkına varamadığı, sessiz çığlıklarını duymadığı yalnızlık. O yüzden bizler kendimizi buraya atıyoruz nefes alabilecek bir dünya umuduyla. Kiminin içinde kalabalıklar olduğu için kiminin de dışında kalabalıklar olduğu için.

Aslında ütopyayı yaşıyoruz bazen siyaset yok, din yok, ırk yok bu dünyada ama bazı zamanlarda yine de anlaşamıyoruz. Demek ki bu ütopya gerçek olsa yine aynı olacak değişmeyecek insanoğlu ; birbirini kırmak için illa bir sebep bulmaya devam edecek. Kıracak klavyenin karşısında bir insan olduğunu unutarak ya da kıracak o insanın içinde bir kalp olduğunu unutarak. Peki Leyla madem anlaşamıyorsun ne işin var o dünyada diyorsun ya?

Anlatayım;
İnsanın ailesi gibidir burası. Sevmediğin o hayırsız dayın da vardır. Almanya dan gelen teyzen de. Yastık savaşı yaptığın kardeşin de vardır. Bu aileye girerken eve girer gibi girersin anahtarınla : ) herkes hoş geldin der. Doğum gününü ilk onlar kutlar. Moralin bozuk olduğunda sesini duymadan yüzünü görmeden anlayan ailen olurlar. Saatlerce derdini anlattığın üst ranzanda ki kız kardeşin de vardır. Sevdiğin adam da. İşte aileni bulduğun için kopamazsın. Arkadaşların olur buluştuğun kahkaha krizlerine girip yanında uyuduğun. Dünyanın bir ucundan sana kahve gönderen kişiler olur. Klavye den gerçeğe uzanan bir köprü olur bazen. Ailen hep genişler. Bazen birileri kuş olur gider. Bazen o kuş sen olursun ama dedim ya o köprüyü sağlam kurduysan hiç kaybetmeyeceğin onlarca şehrin onlarca insanın olur..

Hiç kaybetmeyeceğiniz aileniz olmak dileğiyle..