|
|
 |
| Merak Ettikleriniz Merak ettiğiniz tüm konulara bu başlık altından ulaşabilirsiniz. |
|
|
Seçenekler | Stil |
22 Mart 2021, 21:59
|
#1 |
  |
Geleneksel Türk Okçuluğunda Başarının Sırrı Neydi?
Gerek tarihi kaynaklarımızdan gerekse de yurtdışı kaynaklardan edinilen bilgilere göre , okçuluk ve isabet konusunda selçuklu ve osmanlı devletlerinin yetiştirdiği atıcıların başarılarının yüksek düzeyde olduğu biliniyor.
Bu başarının yolu hem atış tekniği hem de uzun mesafe atışlardan geçiyor. Zaten gelenek TÜRK okçuluğunun en büyük sırlarından biri de budur. O dönemde bu sırrı hiç bir düşman çözememiş. At üzerindeki mobil bir atıcının hem mesafe hem de isabet konusundaki becerisinin sırrı ancak ok ve yayın yerini ateşli silahlar aldığında çözmeye başlamışlardır. Peki geleneksel TÜRK okçuluğunda bu başarının sırrı neydi? Bu başarının sırrı yazılı kaynaklardan edinilen bilgilere göre. (Bu bilgiler ingiliz kaynaklıdır) Ok'un kullanım şekliyle alakalı. Tabii kaynakların incelenmesi hususunda çok eksiklerimiz var bu eksiklerin başında gelen sıkıntının birisi de osmanlı türkçesi ve ya kıpçak dilinde yazılmış olan kaynakları incelenmemesi. İngilizler bu kaynaklara bir şekilde ulaşmış ve ingilizce dilinde yazmışlar. Bu kaynağa göre bu işin sırrı ok'u tutuş şeklimiz. İngiliz okçuları ki genelde dünya bu stilde atış yapar üç parmak dediğimiz sistemi kullanırlar. Peki bu sistem nedir? Üç parmak sisteminde atıcı ok'u işaret parmağından başlayarak iki parmak ile yay'a yerleştirir. Üçüncü parmağı ile yay'ı gerer ve atışını yapar. Bu sistemde ok yay'ın sol kısmına yerleştirilir. Bu atış şeklinde ok yaydan ayrıldıktan sonra havada yılan hareketi yapar. Çünkü yay ok'a o şekilde bir atış imkanı sunar. Bu atış stlinde hem mobil atıcılıkta hem de avcılık atışında hedefi vurma imkanını çok çok düşürmesinin yanı sıra mesafe ölçüsünü de kısaltır. Bizlerin geleneksel atışta kullandığımız sistemimiz baş parmak ile atış. bu stilde ok yay'ın sağ kısmına yerleştirilir. Baş parmak ile yay gerilir işaret parmağı ile ok yay'a sabitlenir. Burada yay sağa doğru ufak bir kavis verdiği içinde hem atış en isabetli şekilde hem de en uzak menzile varacak şekilde yapılır. Bu stil için "zihgir" adı verilen baş parmağa takılan bir yüzük tasarlanmıştır. Zihgir kirişi daha iyi germemizi ve ok'a kirişin daha az kavis vermesini sağlar. Kiriş yay'ın oku fırlatmaya yarayan ipine verilen isimdir. Peki sadece isabet konusunda mı başarılıydık? Tabi ki hayır. İsabet ve mesafenin yanı sıra en hızlı atış yapan okçularımızda ingilizlerin bu kaynaklarında yer bulmuştur. Bu atış sayısı selçuklu'larda dakikada 20 atış iken osmanlı'da dakikada 30 atışa kadar çıkmıştır. Bunun en büyük sebeplerinden birisi de geleneksel TÜRK okçuluğunda tutuş şekilden kaynaklı olarak okların serçe parmak ile yüzük parmağı arasında biriktirilerek atış yapılmasıdır. Bu sayede atıcılar ister hareketli ister durağan atışlarda en yüksek atış sayısına ulaşma imkanına sahip olurlar. Ok ile savaşlarda düşmana bariz üstünlük sağlamamızın sebebi sadece atış şekli olarak düşünüyorsanız bunu bir kez daha düşünün. Islıklı ok kullanımı da düşman üzerinde üstünlük sağlayan en büyük sebeplerden biriydi. Islıklı ok ; ok'un kesici ucundan önce gövdeye yerleştirilen 5 delikli uca verilen isimdir. Bu ok türü hem öncü birliğin artçı birliğe düşman burada atış yapıyoruz bilgisi verilmesini sağlar. Hem de onlarca atıcı tarafından atıldığında düşman üzerinde ciddi bir baskı oluştururdu. Bazı kaynaklarda düşman askerlerinin onlarca ıslıklı ok atılması sebebiyle sağır oldukları geçse de bu mecazi anlamda kullanılmış bir tabirdir. Çok yüksek sesli müzik dinleyip kulaklığı çıkardığınızda oluşan etkinin aynısını onlarca ıslıklı ok oluşturduğu ve düşman askerini psikolojik olarak sindirdiği için böyle bir tabir kullanılmıştır. |
|
|
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|
Normal
