Bazen şöyle bir öfkelenesim geliyor. Ardından da bir gülme tutuyor çünkü şu hayatta kime veya kimin için öfkelendiğin bile çok önemli. Aptal bir insana öfkelenmenin bir faydası olmadığı gibi gereksiz bir hassasiyete de sebep oluyor.

Evet, saflıkla salaklık arasında ince bir çizgi var. Ben de bu çizginin nerede başlayıp nerede bittiğini kestiremiyor ve hatalar yapıyorum. Dolayısıyla başkası da kestiremeyince garipsemiyor, öfkelenmiyorum.
Öfkemin başladığı nokta tam olarak şurası oluyor; “Kimse beni anlayamaz, yaşadıklarımı sadece ben biliyorum. Beni bu hale kimler kimler getirdi biliyor musun?”
İnsanlar gerçekten bu kadar farklı ve sıradışı olduklarını nasıl düşünebiliyorlar bilmiyorum lakin bir son dakika haberi olarak alt yazı geçmek istiyorum: Sen de yaşadıkların da bir ilk değilsiniz. Son da olmayacaksınız.

İnsanın hata yapması normal, aynı hatayı yapması bile normal belki ama o yaptıklarının sorumluluğunu üstlenmemesi acayip anormal.
Niye verdiğin kararların sebep oldukları başkasının sorumluluğu olsun ya hu? Niye başkası seni anlamak zorunda, sana acımak zorunda olsun?
Gerzek misin sen diye sorarlar insana? Gerçekten, gerzek misin? Hayatta bazı gerçekler var... Yanan sobaya dokunursan, elin yanar. Yanmış olman sobanın sorumluluğu mu? Senin sorumluluğun.
Özellikle suç değil, sorumluluk kelimesini kullanıyorum. Çoğu zaman suçlu aramaktansa, sorumlu aramak en güzeli. İnsan suçunu taşıyamaz belki ama sorumluluğunu taşıyacak kudreti her zaman vardır.

Böyle işte... Öfkelenmemeye çalışma denemeleri bende böyle...

D.T.