Çoktan çiçek açmış olmayı dilerdim. Hem de kendi topraklarımda.
Hem de öylesine bir kaldırım çatlağı bile olurdu bitmeme.
Güneşi selamlardım. Solurdum memleket havasını. Öyle büyürdüm.
Solmazdım diyemem. Hayat bu. Kayanın içinde yıllarca açmayı bekleyip sonra tam vazgeçmişken bir damla su ile açmayı da öğretiyor insana.

Neyse sonra, küçük bir çocuk koparır annesine verirdi beni belki. Küçük bir çay bardağında yavaş yavaş ölürken annesinin mutlu yüzüne bakardım.
Ya da belki genç bir aşık koparır verirdi beni sevdiceği için.
Bir kitap arasına ayraç olarak konulurdum. İşte bu ölmek olmazdı.
Sonsuz olurdum.

Yıllar sonra birileri okurken o kitabı, doğardım yeniden.
Ve hatta her bir satırda inatla yeniden doğardım.


Oysa ben kara güldüm. Kendi diyarından koptuktan sonra ölüm gibi siyah olamazdım. Ya da hayat kadar iç karartıcı açamazdım.
Tehirli bir özür de kurtarmazdı yitirdiğim yaşama sevincini.
Bazen de kayanınn içinde sulanmayı beklemiş çiçek açmazdı çünkü.
Açmayacaktı.