yavaş yavaş tükeniyorum
savaşa alışır mı gözlerim
gecenin zifirisinde gökten
beyaz umutlar yağıyor

hayali evimizin bir köşesinde sızlayan
esmer çocuğun elinden tutup
oyuncaklarına götürmek istiyorum

sıcak yatağında uyuyanlara kızmıyorum
kimsenin hayatını utandırmıyorum
tükeniyorum yavaş yavaş

her sığınakta kar gibi üstümüze yağan
yıkılmaz duvarların tane tane betonları
her gece göklerde kayan yıldızlar
zalimlerin "öl" diyen bombaları

bir tek kızım kaldı geride
tutuyorum sıkıca elini
soramıyorum artık, baban nerede?
onun sıcak gülüşünü verebilir miyim?
bilmiyorum
ellerini çekme, göremiyorum

kimseye duyurmuyorum sesimi
utandırmak istemem huzuru
habersizce her gece azar azar
ölüyorum yavaş yavaş
utandırmadan hayatı

ayakları yorgun düşmüş
mermilerin aksine koşuyor çocuklar
keşke okullarında olsalar
evlerine çıksa tüm yokuşlar

hani vardı ya küçüğüm
kahkahalarla yaşadığımız
evimizin bahçesinde akan günler
annenin sıcak yemeğiyle ısındığımız

üşüyorum ama söylemem
üzmek istemem güneşi
hissettirmeden yalnızlığa
ölüyorum yavaş yavaş


filistin...