Sahip olduklarımız ne kadar kıymetli değil mi? "Bizim olan şeyler." Evler, arabalar, marka marka kıyafetler vs. değil bahsettiğim. En başta sağlığımız mesela, ana babamız, kardeş gibi bildiğimiz dostluklarımız, sevgilimiz eşimiz yol arkadaşımız, evlatlarımız..

Değerini daha çok kaybedince anladığımız şeyler yani. En çok söylendiklerimiz, kahrımızı en çok çekenler, olmazsa olmazlarımız, farkında olmadıklarımız.

Hayat acımasız demek ne kadar doğru bilemem ama insanlar acımasız ve eğer olmazsa olmazlarınızdan biri eksildiyse bir daha tamamlanamıyorsunuz ve her acı ikiye katlanıyor. Kim size ne söylese içinizde bir yere batıveriyor o sözlerin dikenleri. Sonra bir bakıyorsunuz kan revan olmuş tellere takıla takıla yüreğiniz.



Hani bir tek o anlar beni dedikleriniz var ya onlar olmayınca başlıyor hayatın zorluğu, onlar olmayınca çıkıyorsunuz çocuk olmaktan, büyümek zorunda kalıyorsunuz. İçinizdeki çocuğun katili oluyorsunuz istemeseniz de. Size iyi gelecek bir şeyler ararken içinde yokluğunu hissettiğiniz şeylerden bahseden şarkılar çıkıyor karşınıza ve bir gün şunu da anlıyorsunuz ki kaybettiğiniz şeyin acısı bile iyi geliyor size, acısı bile. Doya doya yaşamak istiyorsunuz o acıyı kimse dokunmasın istiyorsunuz eksilen yanlarınıza ama inadına bastırıyorlar o yaraya, size kıyamayanlara inat bir nefretle çekiyorlar ruhunuzdan sevinçlerinizi. Umutlu şeylerden bahsetmek isterken sizi aşağıya çekenler dilinize dökülen "Allah" kelimesinde boğulurlar umarım.

Güçsüz biri değilim ama güçlü olmak için direnmek de istemiyorum bugünlerde.