kabul etmek istemezsin. hele o arkadaş size en yakın insanken kısa bir süre önce sildiysen hayatından durur düşünürsün, üzülürsün, belki doğru kelime değil ama acırsın. eskiden de olsa sana en yakın insanın an itibariyle o acıyı yaşadığını bilmek, dünyanın en mutsuz insanı olduğunu bilmek iki saat klavyeye bakmanıza rağmen adını koyamadığın bir his yaşamana neden olur..

kendi annene bakarsın; her zamanki saatinde, her zamanki yerinde, her zamanki gibi oturmuş her zamanki dizisini izliyodur. yanına gidip öpersin sessizce. nedenini anlayamadığın bi şekilde boynuna sarılmak istersin. öpmek, daha çok öpmek, sonra daha çok sarılmak istersin.. içini dökmek için kalem alırsın eline, elin titrer yazamazsın..

Mekan-ı Cennet Olsun ..