Keşke hep öyle kalsaydık; büyümeseydik, aşk nedir öğrenmeseydik, acı çekmeseydik..
Keşke aşık olduğum kişi hep babam olsaydı.
Beni terkeden bir adam için değil de, babam işten geç döndü diye ağlasaydım.
Veya bebeklerimi sevseydim en çok.
Onlara sarılsaydım, onların saçlarıyla oynasaydım.
Keşke dünyanın en güzel kokusu hep kahve kokusu olsaydı.
Senin kokun sarhoş etmeseydi beni.
Keşke düştüm diye ağlasaydım.
Kanardı ama kabuk bağlardı, geçerdi sonra da, iz bırakmazdı yaralarım.
Şimdi uğruna ağladığım herşey iz bırakıyor.
Ya kokusunu, ya ses tonunu, ya cümlelerini.
Acıyor.
Anlamıyor kimse ama çok acıyor.
Keşke hiç büyümeseydim.
Keşke

Tek bir bavul toplanmadı sen giderken
Tek bir insan bile kaçırmadı elinden uçurtmasını
Kimse dönüp de sormadı bu nereye gidiyor diye
Yırtan olmadı senin içinde olduğun fotoğrafları
Sana olan sevgisi taşan vardı kendi içinde, O kişi de senin yüzünden kendine yer veremedi kendi içinde.
Nefret edenler vardı, özlemi yettiği kadar artık
N’apsınlar ?
Bir türlü sensiz kalamadık seninle beraber, çok hüzünlüydü
Bırakalım da, insanlar rahatsız olmasın daha fazla
Nasılsa anlamıyor beni kimse,
Eh Bayım, sorun yok o zaman
İstediğiniz kadar uzağa gidin, gene kendinizi unutuyorsunuz burada.

Herkes evini buldu, benim ev diye sırtımı yasladığım duvar sırtıma yük oldu.
Sevgisizlikten desen değil, ben bütün yaralarımı sevilirken aldım.
Sevgiden mahcubum kime nasıl anlatacağım.