Keşke hep öyle kalsaydık; büyümeseydik, aşk nedir öğrenmeseydik, acı çekmeseydik..
Keşke aşık olduğum kişi hep babam olsaydı.
Beni terkeden bir adam için değil de, babam işten geç döndü diye ağlasaydım.
Veya bebeklerimi sevseydim en çok.
Onlara sarılsaydım, onların saçlarıyla oynasaydım.
Keşke dünyanın en güzel kokusu hep kahve kokusu olsaydı.
Senin kokun sarhoş etmeseydi beni.
Keşke düştüm diye ağlasaydım.
Kanardı ama kabuk bağlardı, geçerdi sonra da, iz bırakmazdı yaralarım.
Şimdi uğruna ağladığım herşey iz bırakıyor.
Ya kokusunu, ya ses tonunu, ya cümlelerini.
Acıyor.
Anlamıyor kimse ama çok acıyor.
Keşke hiç büyümeseydim.
Keşke