Tebrikler!
Eğer bir önceki sayfayı ben okumuş olsaydım, emin olun sizin yaptığınızı yapar ve okumaya devam ederdim. Çünkü merak doğamızda var. Çizgileri geçme arzusu, yasağı alaşağı etme dürtüsü, her türlü bilinmezliği çözme yetisi... Zaten en baştan beri böyle olmamış mı; Âdem babamız, cennette huzurluyken ve merak edeceği hiçbir şey yokken bir anda yasakla tanıştırılır, Allah tarafından. Eğer biri size sınır koymaya çalışırsa, önce o sınırı, sonra da o sınırı koyanı aşmaya çalışırsınız. Tabii sınırı koyan kişi bunu fark ederse, yasağı çiğnediğiniz anda ceza ile izdivacınız başlar... David Icke, “İnsanoğlu, ayağa kalk!” demiş. Fakat ben, bir önceki eylemi hatırlatmak istiyorum. “Uyan insanoğlu, dünyadayız!” Fark ettiniz mi?

Hayatın, bize yaptığı işkenceye keşke denir. Öyle bir işkencedir ki bu; kızgın bir demiri saplar gibi çektirir ciğerlerimize nefeslerimizi. İşte benim de keşkem buydu. Birine güvenmek. Her defasında. Her şeyden önce bilmenizi isterim ki, burada gerçekleri ama sadece gerçekleri okuyacaksınız. O nedenle biraz zaman verin kendinize ve iki dakika ölümü düşünün. Çünkü sadece ölümü iki dakikadan fazla düşünmeyi başarabilen insanlar gerçekleri konuşabilir ve duymayı hak edebilir. Şu anki siz değil!

Hazır mısınız?

Sonra köleliği yasal hale getirmek için birtakım çalışmalar yaptılar. İnsan beynini esir almak, bedenini daha iyi kullanabilmenin özüdür. Hiç kimse zaafları için çalışmaktan rahatsızlık duymaz. İhtiyaçlarını karşılamanın ötesine, yani gereksiz şeylere sahip olma isteğinin fitilini ateşlemek için alternatif yeterlidir. Evet, alternatif, insanları kontrol etmenin en sağlam yoludur. Bunu sağlayanlar isteklerinizi belli bir alana sıkıştırır. Bu alanda görünmez bir duvar vardır. Birbirinizden başka hiçbir şeye dokunamadığınız uçsuz bucaksız bir hücreden bahsediyorum. Alternatifin aynı zamanda birbirini geçme arzusunu tetiklediğini ve gösterişin de her insanda mevcut olduğunu düşünürsek nasıl bir hücreden bahsettiğimi kavrayabilirsiniz. Son model bir telefon, çok net gösteren bir televizyon, marka elbiseler, ayakkabılar ve saçma sapan bir sürü zaafın gardiyan olduğu hücre. Daha iyisine sahip olmak, en iyisine! İnsan sahip olduğu her şeye kendini kurban verir. Kendini adadığı ve nefret ettiği şeyler hep aynıdır. Bunu fark etseniz de hiçbir şeyi değiştiremezsiniz. Bilerek veya bilmeyerek modern köleliğe boyun eğiyoruz. Ve daha iyi bir köle olmak için ter kokumuzla savaşıyoruz. Evet, tek savaşımız en iyi köle olmaya çalışmak! Kozmetik ürünlerinde yazan; “Hayvanları koru, doğayı sev!” sloganından daha iğrenç bir hayatımız var. Fark ettiniz mi?

Şimdi hazır mısınız?

Cehennem asla dolmaz! Ne atarsan at, dolmaz!

Şeytan günlüğünün içinden dünlüğünü çaldığınız insana mı bakmıştınız?

İnsanlara, gerçek yüzünü göstermekten kaçın Sami. Bırak sana ikiyüzlü desinler, arkandan konuşsunlar. Birine gerçek yüzünü gösterirsen, ertesi gün aynada kendini tanıyamaya bilirsin. Ve başkalarının değiştirdiği insan olmak, kendi yaptığın maskenin altında olmaktan daha çok acıtır.

Yüzüne bakmaya kıyamadığımın üzerine basmışlar da yine bana mayın olmuş...

Nefret, çok garip bir duygudur. Kelebek bıçağına benzer nefret. Bu bıçakların özelliği, iki tarafının da keskin olması ve çift sapının da oynar başlı olmasıdır. Bunu, ergenliğe mahalle kavgası yaparak giren insanlar bilir. İlk denemede parmağını kesen çok olmuştur. Her neyse. Nefret de böyledir işte. Çift taraflıdır. Hem karşındakine hem de kendine zarar verebilirsin dikkat etmezsen, ki kimse dikkat etmez. Çünkü nefret, paniğin kaynar ve buhar hali arasında bir yerlerdedir. Umarım anlamışsınızdır.

“Ben görmeden inanmam” diyenlerin ağzından, Allah kelimesi eksik olmaz!

Anladım ki yalnız olan bendim; Allah hep birdi, Allah hep tek!

Hiç tanımadığı şoförlerin kornaya basma şeklinden bile kendine küfredildiğini anlayan insanlara, aynı dili konuştuğun halde kendini anlatamıyordun, en nihayetinde. Kim bilir, dünyada olup da içine asla giremeyeceği cennetin afişlerini ısrarla seyretmek böyledir belki de.