Yalnızlık dilsizleştirir. İnanmazsan Tanrı’ya sor.

Yaraydım ben, hayatımdaki herkesin ortak kaşıdığı. Devasa ve derin bir çizik. Özenle atılmış dikine bir neşter açığı. Beni sakın affetme. Affedersen yenisini açarım. Bekle beni cehennem, en derinden kazarak geliyorum.

Allah'tan bile gizlemeye çalıştığım yaralarım var benim. Üzerlerini küfürlerle bantladığım.

İyi biri olabilirsiniz. Çok iyi. Hatta o kadar iyi yaşarsınız ki, ilk on birde yeri garanti oyuncular gibi düşünürsünüz cennetteki yerinizi. Ama bir şeyi son anda fark edersiniz. Ölüm anında. Çünkü o an çirkinleşirsiniz. Biraz daha nefes alabilmek için bir canavara dönüşürsünüz. Zamanı uzatmak adına küçücük bir bebeği bile kurban verebilirsiniz, isyan ettiğiniz dünyada yaşamaya devam edebilmek için. Son dakika golü böyledir işte; nefret ettiklerinizin değil, hayalini kurduklarınızın orta parmağını içinizde hissedersiniz!

Geçmiş gizlendikçe, gerçek bilinmedikçe bilenen bir kesicidir.

Vicdanım hara-kiri yapsa, gam kaybından ölebilir miyim?

Yaşadığım süre boyunca; birinin yüzüme silah doğrultması, beni sevdiğini söylemesinden daha samimi gelecek.

Kendimi can çekişiyormuş gibi hissediyorum. Ama ölmüyorum, ölemiyorum. İnsan, kendi enkazından sağ çıkmamalı. Buna izin vermeyin. Çünkü bu depremden sağlam çıkan ne ölebilir ne de yaşamaya devam edebilir.

İnsanın içine attıkları, nasıl oluyor da onu mahkûm edebiliyor? Ya da doğru bir ifadeyle; dokunduğunda kanatanlar, nasıl oluyor da yaşamaya mahkûm insanı, hem de hep dokunmasını istiyormuşçasına? Peki, ben her gece neden seni düşünüyorum? Neden tam o sırada İsrafil sur'u üflüyor ve kıyamet sadece benim içimdeki dünyada kopuyor?