Birine güvenmek, kimden bulaştığı belli olmayan hastalıktır. Önlem alınmazsa ölümcül olabilir. Kuduz gibi saldırgan, kanser gibi yıkıcı ve grip gibi yılın her döneminde görülebilen bir hastalıktır. “İnsanlara güvenmiyorum” dersin, sonrasında da bilmem kaçıncı defa aynı sakarlığı yaparsın. Hababam Sınıfı’nda arka bahçede top oynarken kırılan cam vardı ya hani, hatta Mahmut Hoca sürekli yasaklardı orada top oynamayı, ha işte aynı sahnenin milyon tekrarıdır o “İnsanlara güvenmiyorum” sözü. Sile sile öğrenirsin o aynayı temizlemeyi. En son kendime güvenmiştim. Ben de aynı şeyi yaptım. Ondan iki yıl önce yine kendime güvenmiştim, aynını yine yaptım. Hatta haftalık kurulmuş çalar saat gibiyim. Aynen öyle hissediyorum. Ben de çıkıp sürekli bana güvenin levhasıyla dolaşmıyorum fakat ne bileyim, Allah yukarıdan bakar da zoruna gider diye yapamıyorum elimde “koz” olsa bile. Bilerek tırnak içine aldım, çünkü o ***** koyduğumun kozunu kimseye karşı kullanmadım şu ana kadar.

Ben, bu duygu haritasında yok hükmünde biriyim. Kendimi bu ortama ait hissetmiyorum. Katillerine âşıklardan olmayacağım. Bu yüzden de daima dışlanmış bir azınlığın yok sayılan bir bireyi olmaya mahkumum. Bu milyonluk ve milyarlık yozlaşma mide bulandırıcı. Hasta edici. Bu kokuşmuş “freak show” da yerim yok. Olması için çabam hiç olmadı, olmayacak. Kimsenin derdi canının kıymeti değil. Bu ikiyüzlülük, hayatımda gördüğüm en korkunç aldatmacalardan biri. Zalim yine revaçta. Magazinin uyuşturucu gücü yine zirvede. “Kayınçosundan bir bilezik” görgüsüzlüğü düğünlerde olur bilirdim. Meğer cenaze evi olmuş koca ülkenin her yerindeymiş bu. Size kalp diliyorum. Olmayan yerinize takarsınız. Belki bir hayrı dokunur. Ben bu gün topunuzdan istifa ettim.

İnsan, yarattığı karmaşa kadardır.

Panik, karar verememektir. İntihar edip yaşamak istemektir. O nedenle “Acaba” kelimesi sizin kurdunuzdur. İçten içe yer.

Hiç kimse, korkan birinin aldığı nefes kadar içten olamayacak benim için.

Kalp kırılması ile ampul patlaması aynı şeydir. İkisinin de sıkıntısını en çok geceleri fark ediyorsun.

Oku, Ali Fikri Yavuz'un adıyla oku: Fede’â rabbehu ennî maġlûbun fentasir.

Kabullenmenin ne demek olduğunu; Hz. İsa değil, oğlunu kaybeden Hz. Meryem bilir!

Kaybetmenin gerçekten ne demek olduğunu; kardeşleri tarafından kuyuya atılan Hz. Yusuf mu, yoksa Yusuf'u uğruna gözlerinin nuru sönen Hz. Yakup mu bilir?

Hayatınıza aldığınız insanların bazıları “ama” bağlacından sonra atılmış virgül gibidir, sonuna kadar yanlıştır. Bazıları da o bağlacın ta kendisidir, kendinden öncekileri tamamıyla unutturur, yok eder.