Çocuksu gülüşünün altındaki anlam nedir bilmiyorum. Belki de ben çok anlam yüklüyorum. Hem de birçok... En çok umutlarımı görüyorum sen her güldüğünde. Bir çocuğa babası uçan balon alıyor, gözleri parlıyor. Sonra yaşamak nedir onu anlıyorum. Sanki tüm hücrelerimi ve kanımın nasıl aktığını hissediyorum. Göğsümden çiçekler fışkıracak gibi. Tanımlayamıyorum ama dilimin ucunda. Söyleyemesem de olur zararı yok. Sen gül, ben sana bakayım yeter...

Ne zaman biri kalbimi kırsa, dudaklarım küçük bir çocuğunki gibi büzüşüyor, küskünlük akıtıyor her yere.

Biz, kendi üstüne kapanarak yaşayanlar. Gerçek kalesi biziz alçaklığın. Bizim gözümüzün içine söylenir yalan, aklımızın ortasına. Biz inanırız. Biz susarız. Yetmez, alkışlarız. En cesurumuz en çaresizimizdir. Kendimize alçaklıktan bir vicdan edinir, bakın deriz, biz ne kadar iyiyiz. Kötülüğün ömrümüze uyguladığı şiddetten bir masumluk yaratır, sığınırız. Çocuklarımızın geleceğini satarak koruruz aptal gövdelerimizi. Utanmak, başkalarına benzemiyoruz diye yaşadığımız bir duygudur yalnızca. Hayallerimizi bize lütfederler. Önümüz ilikli gezmekten bir erdemimiz vardır. Bin yıllık bir uğultudur dilimiz, pazar yeri seslerinden. Onlar yapar, biz konuşuruz. Onlar konuşur, biz söyleniriz. Bakar, bakarız... seyrettiğimiz alçaklığın can alıcı birer öznesi olana kadar. Odalar bile geniş gelen bir çekilme içinde, mağrur yaşarız. Ancak susturmak için ihtiyaç duyarız bir insana. Bir sınırsız daralmadır ki bu, acı duyma yetimizden kurtarmıştır bizi! Bizden olan kimsenin kederi düşmez kalbimize. Katillerini kutsayan birer küçük tanrıyızdır artık. İtirazımız en fazla bir özür cümlesidir! Başkalarını düşünme tehlikesinden, yine başkaları kurtarmıştır bizi. Yanlış yapma korkusu olarak bakar dururuz büyüklerimizin doğrularına.
Biz, dünyanın üstüne kapanarak yaşayanlar. Otların, böceklerin, yağmurların yüz karasıyızdır. Duygumuzun dışındadır bulutlar, göçmen kuşlar, rüzgârın hayal yolları... Hayvanlardan tiksinerek insan oluruz! Aynalardan başka seyrangâhımız yoktur. Karşılıksız sunulan her şeyi aşağılarız. Hayranlık biricik tatminidir ruhumuzun. En fazla öfke uyandırır, başkalarının acıları. Küçümsemekten bir ihanetiz kendimize. Akşam, düşündürmez bizi. Uykularımızın yalnızlığı üşütmez. Ne kadar susarsak o kadar güçlüyüzdür. Hiçbir ayrılık boşluk yaratmaz bizde. Masalına bile katlanamayız sevmenin. Tek yaratıcı gücümüz hasettir. Büyük bir gururla taşırız duvarlarımızın tuğlalarını. Yüksek sesten bir pervaneyizdir, düşmanını dönüp duran. Bilmemek rahatlatır bizi. Yetinmek, alçaklığımızın en soylu dayanağıdır, bizi karşı koyma tehlikesinden kurtaran. Tapındığımızdan başka övüncümüz yoktur. Saygıyla kulluk arasında biricik beşiğimizdir yalan. Evlerimizi geçemez hayallerimiz. Aynı şarkıyı aylarca söyleyecek kadar yoksuldur aşkımız. Mihrabı çarşılardır güzelliğimizin. Var olmak için sokakları doldururuz. Ölüm bir uzak söylentidir, anlamadığımız. Unutmaktır en büyük onurumuz.
Bizler, kötülüğün küçük tanrıları... Kendi ölüsüne secde edenler... Yaşarız bizim diye, başkalarının biçtiği bir hayatı...

Kendinizle Yüzleşme Cesareti Temennisiyle...