Zor zamanlardı.. Odama geçip, kendimi bile kendimden saklayarak ağladığım zamanlardan bahsediyorum.. Ağlamak, her zaman rahatlamaktı benim için, çünkü biliyordum ki; ben ağlarken ne kadar rahatlıyorsam , ağlatanlar da birgün o kadar rahatsızlanacaktı. Düştüm dediğim her yerde, biraz daha ayaktaydım ve tek başıma sildiğim her gözyaşında, ilahi adaleti hatırladım. Şimdi mi? Düzeliyor artık bir şeyler ve ben kendime geliyorum. Ağlatıp giden herkesin , ağlayarak geri döndüğünü görüyorum. Bu arada, bir şeyi hatırlatmak istiyorum; onsuz yaşayamam dediğim kim varsa, onlarsız daha bir güzel yaşıyorum. Bu cümleyi benden çok duyacaksınız artık; İYİLEŞİYORUM


Alıntı