Bazen terk edilmek dokunuyor değil mi?
Hani alıştığını zannettiğinde; hiç olmadık bir anda, gecenin bir yarısı kalbine bir ağrı giriyor değil mi? 'neden' diye soruyorsun ama bir cevap bulamıyorsun...
Çünkü neden terk edildiğini sen de bilemiyorsun, aslında en acısı da bu ya...
Her şeyi göze aldığın,
Her şeyi feda ettiğin,
Her şeyi verdiğin insan, her şeyi mahvediyor. Bir neden yok, geçerli bir sebep yok... Var olan tek şey göğsünün içindeki o ağrı...
Düzelsin istiyorsun, dualar ediyorsun, elinden geleni yapıyorsun ama hiçbir şey eskisi gibi olmuyor...
Yoluna koymaya çalışan tek kişi sen olmana rağmen, bir tek senin canın acıyor. Sadece sen üzülüyorsun...
Kimi zaman kendini küçük düşürüyorsun. Mesela o istememesine rağmen hala onunla konuşup bir şeyleri düzeltmeyi umuyorsun.
Sonra yine olmuyor değil mi?
Yine göğsündeki o tarifsiz ağrı,
Ve yine o yüzüstü bırakılmış hissi.. .

Oluyor değil mi?
Herkese çoktan unuttum dediğin kişi için hala bazı geceler acı çekiyorsun, dönsün diye dua ediyorsun...
Çünkü sevdin! Hem de çok... Onun hak etmediği ve hiçbir zaman da hak etmeyeceği kadar çok sevdin...
Yani sen aslında hiç değmeyecek birini sevmekte ısrar ettin ama o kıymet bilmedi. Boşver bilmesin...
Yani artık üzülme, böyle olmasını o istedi. Sevilmemeyi o seçti.. .

Senin vicdanın rahatsa gerisini çok takmaya gerek yok.
Çünkü hepsi geçecek.
Ve bir gün onu kaybettiğine değil, öyle biri için bu denli acı çektiğine üzüleceksin..