6 Şubat Depremini yaşamış biri olarak..❗ - IRCRehberi.Net- Türkiyenin En iyi IRC ve Genel Forum Sitesi

YiLDiZ · 06 Şubat 2024, 09:05

Bugün 6 Şubat, hiç bir zaman unutamiycam tarih. Nasıl mı?
Birinciye uykulu iken yakalandık. Uykulu uykulu ne olduğunu nasıl olduğunu anlamadığım bir kaçıştı. Herkes dışarı çıktı ama 4-5 saat sonra soğuk olduğu için geri herkes evine girdi. Bizde girdik tabiki.
Kim nerden bilebilirdi ki bir daha deprem olacağını ?
Her zaman ki gibi günlük hayatimiza devam ederken birden ikinci deprem geldi. Kacmaya çalışıyorsun evin içinde tutunamiyorsun, bir o tarafa bir bu tarafa savruluyorsun etkisi ile.

Düşe kalka merdivenlerden iniyoruz herkes birbirine bağırıyor çıkın şurdan diye. Çıplak ayaklarla karın üstünde koşuşturuyoruz her yer bina tabi herkes nereye kaçacağıni şaşırıyor.. Binalardan uzaklaşmaya çalışırken enkazın birinin altında kalan kadının yardım edin burda kaldm diye bağırması, insanların kurtarmak için elleri ile kazmaya çalışması hiç bir zaman aklımın ucundan çıkmıyor.
Herkes telefonuna sarılmış birbirini arayıp yaşıyor msn diye soruyor.
Peki çoğu hattın çekmemesine ne demeli? Enkazın altında telefonu yanında olmasına rağmen binlerce insan yardım isteyemedi bile.
Şehirden uzaklaşmaya çalışırken çoğu bina gözümün önünde çöktü, her yer toz bulutu oldu.. Bişeyler yapmak istiyorsun ama elinden bişey gelmiyor öylece izliyorsun.

Sonra zaten bir yakinimizin evine sığındık, iki gün orda durup köye babaannemim yanına kaçtık. Bizim gibi hayatta kalan bütün insanlar köylere ya da başka şehirlere akrabalarinin yanına kaçtı.

Telefonumu yanıma alamamiştım, akrabalar köyü arayıp yaşadığımızın haberini alıp içlerini rahat tuttu.
Peki bana ulaşamayan arkadaşlarım?
Kimisi öldüğümüzü düşünmüştü, kimiside bir kaç gün sonra gidip evimizin yıkılıp yıkılmadığına bakıp yaşadığımızı düşünüp içini rahatlatmış.
Tabi burdaki forumdaki arkadaşlarımda aynı şekilde skypeden yazmış aramış sürekli yaşıyor musun nolur ses ver diye. Açtığımda mesajlarini görünce ağlamıştım..
Sonra, sonrasını hepiniz biliyorsunuz zaten enkazın altından insan kurtarmaya çalışma zamanı. Enkazın altından bugün şu kadar kişi çıkardık, bugün bir çocuğu kurtardık vs haberini görünce içimiz biraz gülümsüyordu.

Depremin üstünden bir ay geçince evimize bakmaya gittim. Yaşadığım sokakta bir an kaybolmuş gibi hissettim kendimi. Evi bulmak da gerçekten zorlandım. Bir an yanlış sokağa girdiğimi bile düşünür oldum. Etrafa bakıyorsun insan yok, evinin etrafındaki binalar çökmüş, sesleniyorsun çıt yok.
Korka korka içine girip bir kaç eşya alıp çıkmıştım. Ağır hasar almıştı her an çökecek gibiydi. Şöyle durup bir baktım etrafındaki binalara hepsinin içleri bomboş hepsi bir darbe almış. İnsanları yutan binalar yerlerde.
Daha hiç yardım gelmemiş bile. Enkazın altında biz kaçarken yardım edin burda kaldım diye bağıran kadını sordum. İki gün bağırdı sonra sesi kesildi dediler. Kim ne derse desin çoğu insanımız yardım ulaşmadığı için kimi de telefonlari yanında olsa bile hatlari çekmediği için yardım isteyemediği için hayatını kaybetti. Bu bir gerçek.

Malatya'da bir koku vardı, o kokuyu da hiç bir zaman unutamıyorum. Ne kokusu biliyor musunuz? Enkazların altında kalan ölmüş ceset kokusu. Kaç ay geçmiş üstünden hâlâ enkazların altında bekleyen cesetler.

Ve bu depremin verdiği acıyı da yaşayanlardan başka kimse bilemez. Ateş düştüğü yeri yakar derler ya tam da öyle.
Bildiğiniz travma olarak kaldı bende 6 Şubat. Sadece bende değil benim gibi bir sürü insanda kalmıştır.

Hiç bir zaman kafamda silinmeyecek bir görüntü 6 Şubat..

**Brittle** · 06 Şubat 2024, 09:17

Ateş düştüğü yeri yakıyor maalesef.. O anı yaşamayan anlatılanları masal dinler gibi dinliyor.. Evet evlerimizde ordaki insanların o çaresizliğini, acısını, enkazdan saatler sonra bir canlı insan çıkarıldığındaki umudu paylaştık doğru ama normal hayatımıza da kaldığımız yerden devam ettik..
Sizlerde bıraktığı ki bu çok normal o travmayı elbette anlayabilmek olanaksız.. Damdan düşenin halinden ancak damdan düşer anlar durumu.. En kötüsü elinden bir şey gelmeden sadece izlemekti kendi adıma hissettiğim o çaresizlik duygusu.. Rabbim tekrarını yaşatmasın.. Kimseye böyle bir acı vermesin.. Sözün bittiği yer daha ne diyebilirim..

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] ım güzel yüreklim söylenecek her şeyi o kadar güzel anlatmışsın ki üstüne diyecek bir söz yok.. Tekrardan geçmiş olsun.. Kayıplara rahmet diliyorum camım...

**Pure** · 06 Şubat 2024, 09:46

İzmir depreminde abimlerin evi yıkıldı ve abim korona sebebiyle karantinadaydı o gün.Saniyeler ile canını kurtardı şükürler olsun ki.Bu acı travmayı ucundan da olsa yaşamış biri olarak sizlerin psikolojisini anlamaya çalışmaktayim.O bölgede yaşayan herkeste derin izler bırakan bu olayı dilerim bir daha yaşatmasın Rabbim.Hayatini kaybeden herkes için rahmet geride kalan herkes için de sabırlar diliyorum.🙏
Sana da kocaman sarıldım..

**Sim** · 06 Şubat 2024, 09:46

elinden bir sey gelmeden, uzaktan izlemek. o kadar caresiz hissediyodu ki insan.
Allahim böyle bi felaketi bir daha yasatmasin..
insan ne diyecegini bile bilemiyo.
bazilari ertesi sabah icin sabirsizlaniyodu belkide; umutlari vardi hayalleri vardi yapacak isleri vardi..
bazilari özür dilemek icin ertesi günü bekliyodu..
bazilari o gün pisman olup, ertesi günün daha iyi olacagini umuyodu..
ailelerini son kez göreceklerinden habersiz onca insan.
o cesetler..
Allah rahmet eylesin, geride kalanlara sabir versin.
6 subatin biraktigi izler silinmez..

**izz** · 06 Şubat 2024, 09:49

Ahhh okurken kalbim ağladı.. Rabbim bir daha yaşatmasın nolur kimseye .. çok geçmiş olsun @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] mm tekrar

**BuSeM** · 06 Şubat 2024, 10:32

Rabbim bir daha yaşatmasın çok büyük bir acı..

**neyzeni** · 06 Şubat 2024, 12:24

Onca uzakta, bizlerin canını bu kadar yakan bir faciaya dair, yaşayanların duygularının üzerine fikir beyan etmek ne yakışık alır ne mümkünatı olur...

Kaybettiklerimize rahmet diliyorum.

Acılar ile yoğrulup güçlenmek çok ağır,pek zor. Gençlerimiz üstesinden gelecek bu travmaların. Ne geçmişte takılı kalacaklar ne de geleceği görmezden gelecekler. Gençlerimizin genleri kudretli. Daha güzel, daha daha insanlarımıza ülkemize yakışır bir gelecek kuracaklar....

Melodi · 07 Şubat 2024, 16:24

Ahhh @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] mmm Rabbim bir daha yaşatmasın hiçbirimize 3 gündür ruh gibiyim zaten geçmiyor bu korku bu tedirginlik en çok da 1 yıl geçmesine rağmen hala deliksiz uykuya hasret olmak :((((

**dilekk** · 07 Şubat 2024, 16:27

Rabbim birdaha yasatmasin.

**GözDee** · 07 Şubat 2024, 16:31

Urfa'da bizlerde yaşadık o acıyı ama sizin kadar değil ama yüreğimizin en derininde hissettik yaşadıklarınızı rabbim yasatmasin bir daha ve bizim insanlarimiz bizler hemen sarildik kalktık yardım için yollara düştük elimizden gelenin en iyisini yapmaya ama yeterli olmadi öyle acılar kaldiki içimizde hala atlatamadim Allah im bir daha yaşatmasın inşallah canım :(((

06 Şubat 2024, 09:05	#1
YiLDiZ ✰	6 Şubat Depremini yaşamış biri olarak..❗ Bugün 6 Şubat, hiç bir zaman unutamiycam tarih. Nasıl mı? Birinciye uykulu iken yakalandık. Uykulu uykulu ne olduğunu nasıl olduğunu anlamadığım bir kaçıştı. Herkes dışarı çıktı ama 4-5 saat sonra soğuk olduğu için geri herkes evine girdi. Bizde girdik tabiki. Kim nerden bilebilirdi ki bir daha deprem olacağını ? Her zaman ki gibi günlük hayatimiza devam ederken birden ikinci deprem geldi. Kacmaya çalışıyorsun evin içinde tutunamiyorsun, bir o tarafa bir bu tarafa savruluyorsun etkisi ile. Düşe kalka merdivenlerden iniyoruz herkes birbirine bağırıyor çıkın şurdan diye. Çıplak ayaklarla karın üstünde koşuşturuyoruz her yer bina tabi herkes nereye kaçacağıni şaşırıyor.. Binalardan uzaklaşmaya çalışırken enkazın birinin altında kalan kadının yardım edin burda kaldm diye bağırması, insanların kurtarmak için elleri ile kazmaya çalışması hiç bir zaman aklımın ucundan çıkmıyor. Herkes telefonuna sarılmış birbirini arayıp yaşıyor msn diye soruyor. Peki çoğu hattın çekmemesine ne demeli? Enkazın altında telefonu yanında olmasına rağmen binlerce insan yardım isteyemedi bile. Şehirden uzaklaşmaya çalışırken çoğu bina gözümün önünde çöktü, her yer toz bulutu oldu.. Bişeyler yapmak istiyorsun ama elinden bişey gelmiyor öylece izliyorsun. Sonra zaten bir yakinimizin evine sığındık, iki gün orda durup köye babaannemim yanına kaçtık. Bizim gibi hayatta kalan bütün insanlar köylere ya da başka şehirlere akrabalarinin yanına kaçtı. Telefonumu yanıma alamamiştım, akrabalar köyü arayıp yaşadığımızın haberini alıp içlerini rahat tuttu. Peki bana ulaşamayan arkadaşlarım? Kimisi öldüğümüzü düşünmüştü, kimiside bir kaç gün sonra gidip evimizin yıkılıp yıkılmadığına bakıp yaşadığımızı düşünüp içini rahatlatmış. Tabi burdaki forumdaki arkadaşlarımda aynı şekilde skypeden yazmış aramış sürekli yaşıyor musun nolur ses ver diye. Açtığımda mesajlarini görünce ağlamıştım.. Sonra, sonrasını hepiniz biliyorsunuz zaten enkazın altından insan kurtarmaya çalışma zamanı. Enkazın altından bugün şu kadar kişi çıkardık, bugün bir çocuğu kurtardık vs haberini görünce içimiz biraz gülümsüyordu. Depremin üstünden bir ay geçince evimize bakmaya gittim. Yaşadığım sokakta bir an kaybolmuş gibi hissettim kendimi. Evi bulmak da gerçekten zorlandım. Bir an yanlış sokağa girdiğimi bile düşünür oldum. Etrafa bakıyorsun insan yok, evinin etrafındaki binalar çökmüş, sesleniyorsun çıt yok. Korka korka içine girip bir kaç eşya alıp çıkmıştım. Ağır hasar almıştı her an çökecek gibiydi. Şöyle durup bir baktım etrafındaki binalara hepsinin içleri bomboş hepsi bir darbe almış. İnsanları yutan binalar yerlerde. Daha hiç yardım gelmemiş bile. Enkazın altında biz kaçarken yardım edin burda kaldım diye bağıran kadını sordum. İki gün bağırdı sonra sesi kesildi dediler. Kim ne derse desin çoğu insanımız yardım ulaşmadığı için kimi de telefonlari yanında olsa bile hatlari çekmediği için yardım isteyemediği için hayatını kaybetti. Bu bir gerçek. Malatya'da bir koku vardı, o kokuyu da hiç bir zaman unutamıyorum. Ne kokusu biliyor musunuz? Enkazların altında kalan ölmüş ceset kokusu. Kaç ay geçmiş üstünden hâlâ enkazların altında bekleyen cesetler. Ve bu depremin verdiği acıyı da yaşayanlardan başka kimse bilemez. Ateş düştüğü yeri yakar derler ya tam da öyle. Bildiğiniz travma olarak kaldı bende 6 Şubat. Sadece bende değil benim gibi bir sürü insanda kalmıştır. Hiç bir zaman kafamda silinmeyecek bir görüntü 6 Şubat.. ________________ Seviyorum içimdeki alıngan ama haylaz çocuğu.. Sever, kırılır, küser.. Ama göz ucuyla hep bir gülücük bekler...
	Alıntı Yap

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)