Sen benim hüzün yanimsin.
Günesin vurmadigi gölgede kalan yanim.
Kimselerin bilmedigi kendime sakladigim.
En çok ayazda kalmis olup da rüzgara savuramadigim,
alip alip defalarca sineme sardigim yanimsin.
En çok kanayan yarama sarmaya çalistigimsin.
Sardikça kanayan kanadikça sardigimsin…

Sen benim hüzün yanimsin.
Her dogan günle bir kez daha ümidimi yikan tarafimsin.
“Olmadi olmayacak” dedirten hain düsmanimsin.
“Ah çiksa gelse simdi…” diyecek kadar kendimi kaptirdigim safligimsin.
“Çiksa ve gelse, alsa ve ***ürse…” diye çirpan kanadimsin.
Ve her defasinda kendime kırk kez söyleyip kırk kez yanildigimsin.

Sen benim hüzün yanimsin.
Söküp atamadigim umut çiçeklerini gömdügüm topragimsin.
Bahar gelir yeserir diye yagmur, çamur, kar kis demeden suladigimsin.
Olur da bir gün açarsin diye bekledigim sevdamsin.
Sevda çiçekleri açar mi bilinmez ama umuduna umudumu bagladigimsin.

Sen benim hüzün yanimsin.
Dar vakitte bulup tez zamandaki kaybimsin.
Geceyle gündüzümü, yanlisla dogrumu karistiran arafimsin.
Sahi sen benim sol yerimden vuran yanimsin.

Sen benim hüzün yanimsin.
Sensizken anlamini yitirdigim hayatimsin.
Bütün kelimelerime yükledigim anlamsin.
“Sen” diye baslayip da bitiremedigim üç noktamsin.
““Sen varsan ben varim” dedirtecek kadar kendimi hiçe saydigimsin.
Kaderi kaderime yazilsin diye her gün Rabbi’me yalvardigimsin.
Aklimda, yüregimde ve duamda olansin.

Sen benim hüzün yanimsin.
Bakisina hasret kaldigim, sesine özlemle baglandigimsin.
Özlemim, hasretim, vuslatımsın.. Olmazsa olmazımsın.
Nefretim, öfkem, kinim, sevincim, umudum, düsüm, rüyam,
hayalim en çok da aglayan, en çok da aglatan yanimsin…
Sen tarifi imkansiz sevdam.
Cansin… Candasin…
Canimdan öte canimsin.

Yusuf Duman