Yitiğim be abi !
Şekeri çamura düşmüş bir çocuk,
Bebeğini ölü doğurmuş bir gelin kadar.

Bitigim be abi !
Yağmursuz kalmış bir bulut,
Miyadıni doldurmuş ihtiyar,
Ateşe esir düşmüş bir buz dağı kadar.

Keder be abi !
Keder bizim kaderimiz,
Ömrümüze renk diye düşen hazanıdır mevsimin.
Masalımızın dişi kırık,
Hikâyemizin paçası yırtık.
Ağzı yüzü kan revam düşlerimiz.
Kendimize hep bir eksik,
Hayata bir fazlayız be abi.

Yitiğim be abi !
Tanıdık bu efkâr bilirsin,
Tozlu bir mabedin mihrabı gibi.
Zehir,
Acı
Ölüm gibi.
Tek tek soluyorum nefesimi,
Tahammülüm bile isyandan gittiğinden beri.
Bul beni be abi !
Onu kaybedişimin son arzusu bu.

Tut ki ! vazgeçtim dedim,
Kim inanır ki bana.
Hangi yarım kalmış masal küser
bir çocuğun uykuya dalmış gözlerine.
Cayar mı su yatağına akmaktan.?
Şair şiire,
Korku geceye.
Gün ışığa.
Dua tanrısına küser mi hiç.

Söyle be abi !
Nasıl unuturum hayatıma bunları işleyeni.
Nasıl unuturum be abi.
Nasıl unuturum.
Nasıl unuturum be abi...
Sadullah Karakaş