Yorgun adımlarla hayatın çıkış kapısından ilerleyerek geliyorum sana.
Gözüm sağımı görmez solumu görmez artık;
Bir zamanlar solumda şeytanlar vardı,sağımda ise yüzüme gülenler.
Arkamda ise yüzüme gülüp,arkamdan iş çeviren tonla makyajlılar.
Her biri bir iz bıraktı,her birinin bıçağı ve hançerini sırtladım.
Omuzlarımda koskocaman bir dünya,aklımda koskoca sen.
Ayaklarım çıplak,senin gittiğin yoldan gittim,gül çıkan yerlerden.
Maalesef ki üstüne basarak geçtim.Kırmızı beyaz oldular.Sen severdin.Mecali kalmadı artık ruhumun.Alışamıyor daha fazla bu kadar yüke.Ya en sonunda o kapının tam önüne varamadan yorgun düşersem,ya daha fazla kaldıramazsam bu kadar hiçliği ve boşluğu.
Yine de beni sırtlanıp,gül bahçelerine götürür müsün ?
Bana sarılıp her şey geçti diyebilir misin.Ya da ben demeden ağzımdan aldığın lafları tekrar söyleyebilir misin.Hani çocukken olurdu ya bir hayalimiz,''Ben böyle olacağım ileride''derdik.
Bir kahramanımız olurdu.Kimisinin Babası'idi o kahraman kimisinin Annesi kimisi de hala çocuktu,sevdiği kadın kahramanıydı.Ona hayrandı.Sarılsan ağlayarak döküleceğimi biliyorum.
Dokunsan kapanacak yaralarım bile var.Fakat benim artık zamanım yok.

Okuduğunuz için teşekkür ederim.