ZANNEDİYORDUM Kİ


Zannediyordum ki;

Bir buhurdanlık gibi devamlı tütüp duran hayat kaseleri Hızır’ın abı hayat içtiği aynı kase olacak. Sadece arayanlar bulur,bulanlar yerinde kalırlar. Ya bulduğunu zannedenler? Bütün hayat boyu aynı hep döner dururlarmış.

Zannediyordum ki;

Yıllarca bahar bekleyen neslim karlara cemre düşünce tekrar gidip kış uykusuna yatmayacak. Yaşama zevki, hayat kaygısı onu yolundan alıkoymayacak. Ruhlarını ipotek edip, kalplerini söndürmeyecekler. Ne uğursuz gibi görünen gecelerin karanlığı, ne üst üste duran problemlerin çokluğu onları şaşırtmayacak.

Zannediyordum ki;

Kendini idrak etmiş, ruhuyla bütünleşmiş gönüler yeryüzünde bin bir çeşit ölüm kol gezse de yine canlı, avını bekleyen örümcek gibi sabır ve metanetli, aslan gibi metin ve kararlı yine tetikte bekleyecek. Servetler, şöhretler, makamlar onlara yol ve yön değiştirmeyecek. Heyhat tahta at surlardan içeri çoktan girmiş bile. Truva’nın düşüşü yakın. Basiretler bağlanmış, milli ruh erozyonda. Afyonkeş ruhlar her yerde ahkam keser olmuş, palyaçolar çalım satıyor. Modern Babil kuleleri bir orman gibi yükselir olmuş afakta.

Zannediyordum ki;

Upuzun bir kıştan sonra sürgün veren filizler boy verip fidana dönüşecek. Yine Cüneyd Bağdadiler,Bayezid-i Bestamiler,Ahmed Bedeviler,Celaledin-i Rumiler, İmam-ı Rabbaniler yetişecek. Turab olup gitmeyecek nesiller. Ruhun, inancın,hakkın kuvveti hep üstün gelecek.

Zannediyordum ki;

Benliklerin içindeki putu Hz. İbrahim cesaretiyle kırınca bütün putlardan kurtulacağız. Arenaların dehşet ve vahşetini seyrederken binlerce putu devirmişiz neye yarar.

Zannediyordum ki;

Küskün mabetlerin müebbet yemiş yalnızlığı bitecek. Rahmana teslim olan neslimin iradesine kimse kement atamayacak. Nuh tufanına da uğrasa ayakları ıslanmayacak. Artık kelepir peşinde koşmayacak, rengin ve zengin masallarla kendinden geçmeyecek. Başladığı yerde durmayacak.

Zannediyordum ki;

Acı ve cefa çeken yurdumun semaları artık hüsuf ve küsuf görmeyecek. Med cezirlerle, hanı yağmalarla aşınmayacak ecdadımızdan kalan şehadet kanlarıyla sulanmış topraklar.
Zannediyordum ki,suyu saf ve temiz tutmanın tek yolu içine bir şey atmamak ve bulandırmamakla olur. Heyhat ki sular durduğu yerde de bulanırmış.

Zannediyordum ki;

Can bildiğim cananlar bigane kalmayacak. Bugün yahşi çektiğine yarın bela okumayacak. Vefa umduğu yerden ihanet ve cefa gelmeyecek. Ne çare ki, etraf cefadan garip vefadan usanmazmış. Ne kadar bilirsen bil söylediklerin karşındakinin anlayabildiği kadarmış……..

Doğru anlatabilmek ve doğru anlaşılmak dileğiyle………