Azalıyorum…Evet.
Dökülüyorum hayat sahnesinden, belki de sadece bir perde arasıdır bu.
Belki de yarın dediğimiz o sahnede ben başka bir ben olacağım.
Daha durgun, daha güçlü, daha kendim.
Yaşananlar var, iz bırakan.
Ve yaşanacak olanlar..Yazılmamış bir masal gibi.
Sırtımda yükler ama ben hala ayaktayım.
Gözlerimin parıltısı sönmüş gibi belki, ama içimde hala kıvılcım var.
Ve gülüşlerime sakladığım o küçük kız çocuğu, o hala orada.
Yaralı, evet. Ama dimdik.
Dizleri kan içinde, ama ruhu hala direniyor.
Yorulmuş, ama yılmamış.
Takat az, derman bitmiş gibi.
Ama kalbinde bir umut hala nefes alıyor.
Her şeye yetişemez insan, ama kendine tutunmayı öğrenebilir.
Olur ya bir gün sessizce çekilirsem bu sahneden, sen kendine iyi bak.
Güzel günlerin hatrına, ve o sıcacık gülüşüne.
Unutma, her veda bir başlangıçtır aslında.
Hoşça kalma…
İyi kal.