Hangi mevsim getirebilirdi seni bana?
Hangi yağmur ıslatabilirdi, senin yüreğimi ıslattığın kadar?
Hangi güneş ısıtabilirdi, senin kalbimi ısıttığın gibi?
Söylesene, hangi rüzgar savurabilirdi beni diyardan diyara senin esintin gibi?
Hangi yol düşürebilirdi seni karşıma?
Hangi yıldız tuttu yerini gökyüzümde?
Hangi hayal kandırdı beni, sana benzeyen bir düşle?
Hiçbir şey, ne sen gibi oldu, ne de senin gibi dokundu bana. Olmadı… Olamadı… Olamazdı da…
Nasıl unuturum? Nasıl başederim diye tarifsiz kelimelerle boğuldum gecelerce.
Ama sonra anladım:
Her şey geçiyor.
Ve bazı duygular yeniden filizleniyor içimde, Sessizce…
Gün doğuyor, karanlığa inat.
Ve ben,seni hâlâ ararken, artık gözlerimde yaş değil,gülümsemeyle bakıyorum geriye.
Çünkü biliyorum.
Bazı insanlar gider, ama izleriyle kalır kalbin en güzel yerinde.
Ve o izler, bir yara değil artık, yaşanmış bir masal gibi usulca fısıldar.