|
|
04 Ağustos 2025, 10:55
| #1 |
 Kendi Gölgesini Bilmeyen Gülüşü vardı, ama içi donuktu. Dokunurdu herkese, ama kendi kalbine hiç dokunmamıştı. İnsanları sever gibi yapardı, Ama aslında sevilmekti tek derdi. Çünkü sevilmek, Onaylanmakla karıştırılmıştı onda. Sözleri yaldızlıydı, Ama ruhu tenekeden ibaret. Derin görünmekti tek çabası Yüzeysel kırıntıları deniz sandığı yerde. Bir gün herkesin maskesini düşürdüğünü sandı, Oysa aynaya hiç bakmamıştı. Çünkü yüzleşmek Yıkardı o narin egosunu, Ve o, en çok kendini seviyordu. Gerçeğe tahammülü yoktu, Çünkü gerçeğin kendisiyle ilgisi yoktu onun gözünde. Her yargısı, Kendini biraz daha gizlemek içindi. Karanlığa taş atar gibi konuşurdu, Ama o taşlar hep kendi içine düşerdi. Bilmezdi. Yalnızca bildiğini zannederdi. Ve bilmediğini bilmediği yerde En çok konuşan yine hep o olurdu. İçinde sevgi yoktu, Ama sevgiye dair her kelimeyi ezbere bilirdi. Çünkü sevgi, Bir duvar süsüydü onun için, Dokunulmayan, hissedilmeyen, Ama gösterilen. Ve hayatı boyunca Hiçbir iz bırakmadı. Sadece Ayak seslerinin yankılandığı boş bir koridorda yaşadı, Kendini alkışlayan hayali kalabalıklarla. 👍 2
________________ Başkalarını çözmeye çalıştıkça, kendimi düğümlemişim haberim yok. | |
| |
| Şu Anda Bu Makale Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir) | |
| |
Ağaç şeklinde