 Kendi Gölgesini Bilmeyen
Gülüşü vardı,
ama içi donuktu.
Dokunurdu herkese,
ama kendi kalbine hiç dokunmamıştı.
İnsanları sever gibi yapardı,
Ama aslında sevilmekti tek derdi.
Çünkü sevilmek,
Onaylanmakla karıştırılmıştı onda.
Sözleri yaldızlıydı,
Ama ruhu tenekeden ibaret.
Derin görünmekti tek çabası
Yüzeysel kırıntıları deniz sandığı yerde.
Bir gün herkesin maskesini düşürdüğünü sandı,
Oysa aynaya hiç bakmamıştı.
Çünkü yüzleşmek
Yıkardı o narin egosunu,
Ve o, en çok kendini seviyordu.
Gerçeğe tahammülü yoktu,
Çünkü gerçeğin
kendisiyle ilgisi yoktu onun gözünde.
Her yargısı,
Kendini biraz daha gizlemek içindi.
Karanlığa taş atar gibi konuşurdu,
Ama o taşlar hep kendi içine düşerdi.
Bilmezdi.
Yalnızca bildiğini zannederdi.
Ve bilmediğini bilmediği yerde
En çok konuşan yine hep o olurdu.
İçinde sevgi yoktu,
Ama sevgiye dair her kelimeyi ezbere bilirdi.
Çünkü sevgi,
Bir duvar süsüydü onun için,
Dokunulmayan, hissedilmeyen,
Ama gösterilen.
Ve hayatı boyunca
Hiçbir iz bırakmadı.
Sadece
Ayak seslerinin yankılandığı boş bir koridorda yaşadı,
Kendini alkışlayan hayali kalabalıklarla.
________________ Başkalarını çözmeye çalıştıkça, kendimi
düğümlemişim haberim yok. |