İki gündür yazayım diye uğraşıyorum bu yazıyı... öyle ahım şahım bir şey olduğundan ya da çok sıkıcı olduğundan değil, çok huzurlu. Huzur bulunca da ya uykum geliyor ya da hayallere dalıyorum açıkçası. Bölük pörçük olduysa da affola.

Konu: @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] .
Malatya’lı olduğunu iddia eden bir vatandaşın bana sohbet ortamında İspanyolca öğretmek istemesiyle başladı her şey. Önce Türkçeyi çözmeliydi kanımızca ama dillendiremediğimiz kanımızca. İşte o kanılardan bir kaç tanesi üst üste gelince, dudaklarımı sımsıkı kapalı tutmak işkence oluyor bana. Velevki öyle değil... Sabırlı en başta, anaç aynı zamanda, hanım hanımcık ayrıca. Tamam, sabırlı ve serin kanlı ama onun da içinde fırtınalar kopuyor bir noktada. Dillendir(e)mediğini, ben bir çırpıda söyleyiverip üzerine bir de kahkaha patlatınca “iç ses” oldum onun nazarında.
Hani dedim ya hanım hanımcık diye... işte o yüzden o iç ses adını verdi, ben ise tırnak dedim kendime. Çünkü velevki gönül ise, ben yolmak için hazır bekleyen tırnaktım. Hal böyle olunca dedikodu almış başını yürümüş... Bir bakmışız biz sevgili olmuşuz. Tırnak olan ben de velevki’nin herkesin içinde kendisine öpücükler yollayarak “bu kadın benim” mesajını veren erkeği oluvermişim. Bilmiyorlar ki biz sessiz sakin köşemizde sohbet ederken “ya anneme ulaşamadım... Közlenmiş patlıcan salatasında her şeyi közlüyorduk değil mi?” sorusuyla söze girip, Haluk Levent konserinde hunharca eğlenme planı yapan iki kadınız. Aslında bir kaç kez gıybetin dibini bulmayı da denedik. Fakat olmuyor. Hele yazarak, hiç olmuyor! Muhabbetin içine üçüncü bir kişi girdiği zaman çok kafamız karışıyor... “Kim? Kimdi ki o? Ne demişti? Öööööffff ben hiç bir halt anlamadım, dur, arayacağım birazdan” ile son buluyor. Kapasite meselesi değil bu, kadının içinde yok! Öyle de naiftir işte.
Velevki şu sıralar eşiyle hunharca geziyor, aşk tazeliyor, anını yaşıyor, dinleniyor. Bir süre sadece gözü gibi sakındığı bir kaç insanı gözetmek için gelip gidecek. Sonrasında ise taptaze, ferahlamış olarak dönecek.
Siz insanın yaptığı bir hatayı kabullenmesi ve pişmanlığını yaşaması ne kadar zordur bilir misiniz? Her yiğidin harcı değildir yaptıklarının sorumluluğunu almak. Velevki alır ama... birisinin söylemesi gerekmez.
Güzel de dinler biliyor musunuz? Çokça dinler, yakın hissediyorsa çokça da paylaşır. Paylaşacağı kadar yakın iseniz, biraz kıskanmış olabilirim. Ne de olsa, onu benim sandıkları bir geçmişimiz var. Şaka bir yana, paylaşacağı kadar yakın iseniz kıymetini bilin. Çok değerli bir gönül kapısını aralamıştır size.
Allah velevki’ninki gibi gönüllerin kırılmasını sevmez; bende velevki’nin gönlünü kıranları sevmem.



Aslında velevki’nin sizi ilgilendiren kısmı bitti. Yani keyifle bir başka başlığa geçebilirsiniz.
Şimdi benim Bolahenk’e anlatmak istediğim kısmı var...
Benim hayatıma değişik dönemlerde giren, insan suretinde bir çok melek olmuştur. Çoğunun ne ismini bilirim, ne de telefon numarasını. Ben onların ne kadar değerli olduğunu idrak edip, iletişim bilgilerini istemeyi akıl edene kadar onlar çekip gitmiş olurlar. Arada bir kaçı çıkar ki, bütün bu bilgilere sahip olmuşum. O, Allah’ın bana “bu kişiyi kaçırma, ondan daha öğrenecek çok şeyin var” deme şeklidir.
Kafa sesimi bastırmak için çok çabaladığım bir zamanda geldi velevki, Bolahenk. Başta, konuşmak, düşünmek istemediğim hiçbir konu hakkında düşünmedim onunlayken. Üstelemez çünkü. Olgun insan olmak bunu gerektirir ya, paylaşılması gereken doğru zamanda paylaşılır. Daha sonra, ben bir saçıldım pir saçıldım. Ben saçılınca, o da dökülmeye başladı tabi. Almadan vermek Allah’a mahsustur derler, Bolahenk. Biraz o verdi, biraz ben verdim. Bu işin güzelliği de tam olarak burada değil mi?
Hani hatır için çiğ tavuk yenir derler ya... Çiğ tavuk yemese de, çiğ bir kaç insanla muhattap oldu benim için. Bilirim ki, gerekirse yine olur. Yeter ki onun sevdiklerinin ayağına taş deymesin.
Bolahenk, bir ara seni melo ile de tanıştırırım ama şu an için velevki’yi, melo’nun 2019 versiyonu olarak düşünebilirsin. Neyse ki, ikisi de hayatımda. Belki Haluk‘a 3 kişi gideriz, kim bilir?
Benim ilk hayranlığım ne zaman başladı biliyor musun, Bolahenk? Kitap okuyarak kendini geliştirmeyi görev edinmiş bir anne olduğunu öğrendiğimde. Kitap okuyan bir anne kadar güzel bir varlık var mı şu dünyada? Bir gün çocuklarım olursa ben de öyle bir anne olmak istiyorum, Bolahenk.
Yazının çok uzun olmasına, benim artık bunu toparlamam gerektiği düşüncem de eklendiği için bir kaç satırla özetlemeye çalışayım.
Hayatıma bir melek daha girdi. Kalıcı olsun diye ikimiz de çok çabalıyoruz. Öyle güzel zamanlarda, öyle çok ihtiyaç olan bir omuz oluyor ki bana, inanamazsın. Yeri geliyor, abarttığımı, tepkisiz kaldığımı ve ya değerimi hatırlatıyor. Yeri geliyor üzüntüsünü paylaşıyor ve ya benimkini alıyor. Yeri geliyor beni de yanına katıp, özlediğim vatan topraklarını karış karış gezdiriyor.
Güzel bir insan buldum, Bolahenk. Kalıcı olmak istemediğim dünyadan kalıcı bir dost alıp çıktım.

Öpüldün Bolahenk.

D.T.
22 Temmuz 2019
06:30