Kaç katlı olduğunu bile bilmediğim bir hastanenin bilmediğim bir katındayım. Deniz yakın, yine de dokunuyor yalnızlık. Biri sönmeden bir diğeri yanıyor sigaramın. Efkarımdan değil, çakmak olmadığı için. -Belki de derdimden, bilmiyorum- öyle uzağım ki şu an olmak istediğim, olmam gereken yere, kilometrelerce duygu yoğunluğu yaşıyor kalbim. Otuz yıllık hayatımda kendimi bu kadar çaresiz hissettiğimi hatırlamıyorum. Akli dengemin hala yerinde olmasına ayrı bir şaşıyorum. Belki de çoktan yitirdim onu, kendime bu durumdan bahsetmek istemiyorum. Bir de bunun için üzülecek zamanım yok. Ardın sıra uzanan dağların üzerine çöken sis bulutları bana bir şeyler anlatmak istiyor olabilir. Durup durup köpüren deniz, sıktığım yumruğum, terleyen avuç içlerim, sağanak bir yağmura yakalanmış gibi titreyen bedenim bana bir şeyler anlatmak istiyor olabilir, fakat ben hiçbir şey anlamıyorum. Kendime olan kızgınlığım, öfkem aynalara düşman etti beni. Köşe bucak kaçıyorum. Hayata geldik ama yaşamasını bir türlü öğrenemedik. Yoksa sahiden yaşamak diye bir şey vardı da biz mi bilemedik? Ben şuna inanırım, insanın bu hayatta gerçekten doğuştan şanslı olması gerekiyor. Aileden, akrabadan tutun doğduğu yere kadar. Onlarda olmayınca vaziyet berbattan öteye gidemiyor. Kayıtsız razı oluş. Daha önce olduğu gibi, şimdi olduğu gibi, daha sonra da olacağı gibi...

Alinti *