İki kere tıkladı kapıya, bağırdım gelme diye. Kimse beni ağlarken görmesin istiyordum, aynada yeterince güçsüz bir beden gören insanlar yaralarını gizlemek zorundadırlar çünkü. Kolumla önce gözlerimi ardından sümüklü burnumu sildim. İki kez daha vurdu kapıya, çorabın yırtığını içine sokup ayağa kalktım. Ağlamam tamamıyla kesilmemişti ama mahallenin en delikanlı çocuğuydum ben. Bunu bi türlü anlatamadım Neriman’a. Kapıyı açınca gülümsemeye başladım, sevdiğinin yüzünü görünce insanın içi festival oluyormuş, yeni öğrendim. Kırmızı bir bluz vardı, üzerinde papatya desenleri. Altında yırtık pırtık kokoreç kotu. Havuçlu kek ile kolayı yanıma bırakıp hızlı adımlarla kapıya yöneldi. “Dur Neriman! bak ben seni çok seviyorum. Annemden çok hem de. Annem bazen beni utandırıyor çünkü, geçenlerde altıma işemedim ama Melahat teyzelere ispiyonlamış hemen. Su dökülmüştü ama inanmadı o bana. Tamam biliyorum aramızda yaşlar var ama sen bana böyle yapınca o yaşlar sayı olmaktan çıkıp gözlerimden düşüyor Neriman. Babama da dedim, ben Neriman’ı çok seviyorum baba dedim. Kafası güzeldi diye pek umursamadı ama herkesin haberi var yani. Ailelerin izni olmadan seni kaleye götürüp “bak bu şehir şahidim olsun ki seni çok seviyorum” diyemem ben. Hem ben büyüdüm biliyor musun? Amcam pipime bakmıyor artık ve zıplayınca babamın boyuna birkaç santim kalıyor sadece. Gitme be Neriman! Gel otur beraber yiyelim havuçlu keki, dizine uzanayım bana tarifini ver. Sen konuşunca ilahi dinler gibi kendimden geçiyorum. Gitme be Neriman! Bari bi kerecik okşa lan başımı gudubet karı.” Bunları düşündüm kapıyı hızlıca kapatmasını izlerken. Kapı kapandığı anda devam ettim ağlamaya. Ulan hayatım boyunca kaybediyorum dedim kendi kendime, gerçi sekiz yaşındayım. Kontra atağa çıkarken defansı boş bırakıyorum, ondan herhalde tüm kaybedilişlerim. Neriman gidince banyoya girdim, sümüklerim çeneme kadar gelmiş. Çamaşır sepetini boşaltıp içine oturdum. Çok ağladım…
- Saddam Sabbah -