Bir zamanlar, bütün duyguların yaşadığı bir ada vardı: Aşk dahil mutluluk, üzüntü, bilgi ve tüm diğerleri. Bir gün adanın batırılacağı duyuruldu, bu yüzden tüm duygular oradan ayrıldı. Aşk dışında.

Kalan tek kişi aşktı. Aşk mümkün olan en son ana kadar beklemek istedi. Adanın neredeyse battığı zaman Aşk yardım istemeye karar verdi. Zenginlik, büyük bir tekneyle geçiyordu. Aşk dedi ki, “Zenginlik, beni yanına alabilir misin?” Zenginlik, “Hayır, yapamam. Teknemde çok fazla altın ve gümüş var. Burada senin için yer yok. ”

Aşk, aynı zamanda güzel bir gemide geçmekte olan Gurura sormaya karar verdi. “Gurur, lütfen bana yardım et!”
“Sana yardım edemem Aşk. Sen ıslandın ve bu tekneme zarar verebilir, ”diye yanıtlar Gurur.

Üzüntü yakınlaştığında bu defa Aşk ona sorar, “Üzüntü, seninle gitmeme izin ver.”“Oh. . . Aşk, kendim olmak zorunda olduğum için çok üzgünüm! ”der. O esnada Aşk aniden bir ses duyar, “Gel aşk, seni alacağım.” Bu bir yaşlıdır.

Buna çok sevinen Aşk nereye gittiklerini bile sormayı unutur. Kuru toprağa vardıklarında, yaşlı kendi yoluna gider. Yaşlıya ne kadar borçlu olduğunu fark eden Aşk, başka bir ihtiyar olan Bilgi’ye sorar, “Bana kim yardım etti?” Bilgi, “O Zaman’dı” diye yanıtlar. “Zaman?” diye sorar Aşk.

“Ama neden bana yardım etti?” Bilgi derin bilgelikle gülümser ve şöyle cevap verir: “Çünkü sadece Zaman Sevginin ne kadar değerli olduğunu anlayabiliyor.”