Yatağın içinde, dizlerini kendine çekmiş, kolları ile bacaklarını sarmış bir durumda gözleri karşı duvara sabitlenmiş bir şekilde oturmaktaydı.. Ne kadar zamandır bu durumdaydı.. Bir dakika mı, bir saat mi , bir gün mü hiçbir fikri yoktu.. Tamamen uyuşmuş bir beyin ve uyuşmuş bir bedenden ibaret külçe misali idi. Hiçbir şey düşünemiyor ağlayamıyordu bile...

Odanın kapısın açılıp Berna’nın yanına geldiğini dahi fark etmeyecek kadar bu dünya ile bağını koparmıştı. Berna gelip yanı başına oturdu. .Elini omuzuna koyup ürkütmekten korkarcasına usulca konuştu;

-İyi misin Gonca?

Sesi duyunca irkildi , daldığı o ruh halinden silkelenip bir an nerede hangi zamanda olduğunu bilmeyen bir insanın hali ruhiyetiyle boş boş baktı arkadaşının yüzüne.. Bakışlarında boşluk ürküttü Barna’yı;

- Aşkım iyi misin?

-Bilmiyorum.. Sanırım..

-Tansiyonunu ölçelim mi tekrar?

-Yok. .iyiyim.. Gittiler mi?

-Yok içerdeler.. Ben seni merak ettim.. Bakmaya geldim.. Daha iyiysen gel istersen ayıp olmasın..

Gonca arkadaşının sözleriyle birlikte olanları anımsadı ve yüzü ekşidi gayri ihtiyari.. Sıkıntıyla elini saçlarında dolaştırdı. Onun tedirginliğini fark eden Berna;

-Tamam belki de gelmemen en doğrusu.. Uyuduğunu söylerim ben.. Sen dinlen güzelce.. Uyumaya çalış. İyi gelecektir..

Gonca kuşku dolu bakışlarla baktı arkadaşının yüzüne.. Neden böyle söylüyordu? Ne için iyi gelecekti? ‘’Yoksa biliyor mu?’’ düşüncesi korkmasına ve hepten tedirgin olmasına neden oldu ve yüz ifadesi iyice karardı. Onu izleyen Berna , uzanıp iki elinin tırnaklarını birbirine sürtmeye başlayan arkadaşının elini tuttu. Ne zaman sıkılsa , strese girse, utansa verdiği tepki hiç değişmiyordu;

-Gonca.. Canım bu kadar yüklenme kendine.. Sen yanlış bir şey yapmadın.. Sevdin.. Sadece sevdin..

Gonca’nın gözlerinde kocaman bir şaşkınlık belirdi..

-Nasıl? Sen.. Sen biliyor muydun?

-İkinizi bir arada gördüğümden beri hem de.. İkiniz de belli etmemek adına o kadar çok çabalıyorsunuz ki.. Bu çabanız veriyor sizi ele...

-İkiniz derken ? Şaka yapıyorsun her halde.. Adam içerde kız arkadaşını tanıştırdı bize!..

Berna sıkkınlıkla içindeki nefesini bir seferde bıraktı..

-Konuşuruz bunları sonra.. Yalnız bıraktık içerde ayıp olacak.. Sen bir yat dinlen şimdi.. Daha sonra oturur uzun uzun konuşuruz bunları...Yanında olduğumu bilmeni istiyorum..
Gonca itiraz etmeden başını sallamakla yetindi.. Şaşkındı , allak bullaktı ve bir de Berna’ya itiraz edebilecek gücü yoktu..

Berna kalkıp çıktı odadan kapıyı da kapattı.. Kendiyle baş başa kalmıştı işte.. Yastığını geriye yaslayıp yarı yatar yarı oturur pozisyona geçti. Bir süre kafasından Berna ‘nın son söylediklerini düşündü. ‘’ Onca çaba boşunaymış demek ki.. Ya o da anlamışsa...’’ Bu olasılık aklına geldiği gibi hızlıca uzaklaştırdı kafasından.. ‘’Biliyor olsa yapmazdı.. O beni üzecek bir şey yapmaz bile isteye’’ Bu düşünceye tutunmaya çalıştı bir süre...Ama çabuk düştü gardı.. Yan tarafta salonda el ele oturan bir başkası mıydı ?.. Yapmaz dediği, yere göğe sığdıramadığı Serkan değil miydi?

Serkan... Bir isme nasıl bu kadar anlam yükleyebiliyordu insan.. Nasıl oluyordu da her duyduğunda o ismi karnına bir sancı saplanıyor, midesi alt üst oluyor, kalp atışları depara geçebiliyordu. Onunla ilk karşılaşmaları geldi aklına...

Orta okula başladığı ilk gün.. İlk teneffüste çok susadığı için kantine inmiş, çekingenliğinden sırada çok beklemiş ve suyunu alabildiğinde ders zilinin çaldığını duyarak telaşla sınıfa çıkmak için merdivenleri hızla çıkarken yukardan inen bir çocuk çarpmış ve olduğu yere dizlerinin üstüne kapaklanmıştı. Dizleri kanamaya başlamış, çaresizlikle gözünden yaşlar inmeye başlamıştı usulca.. Tam o sırada duymuştu onun sesini;

-İyi misin.. Canın çok acıyor mu?

Başını kaldırıp baktığında elinde bir kağıt mendilini ona uzatan, kendi yaşlarında bir çocuk görmüştü.. İlgiyle bakan kocaman bir çift zeytin göz.. Kıpkırmızı olmuştu utancından.. Onun karşısında ağlıyor olmaktan.. İlk orda o anda hissetmişti kalbinin depar atışlarını.. Onun tepki vermemesi üzerine zeytin göz;

-Al hadi dizin kanıyor.. Bisikletten düşünce benim de kanamıştı.. Acır o şimdi.

Uzanıp aldı mendili çekinerek.. Kanayan dizine bastırdı.. O sırada görevli öğretmen gelmiş, durumu görünce onu alıp revir dedikleri boş bir yatak ve bir takım ilk yardım malzemelerinden oluşan bir odaya götürüp dizlerine pansuman yapmıştı. Onunsa aklında ‘’zeytin göz’’ e teşekkür edemediği takılıp kalmıştı.