Sonunda heyecanla beklenen gün gelmiş, güzel ailelerine Eray bebek de katılmıştı. İkinci defa anne olan Sare kendisini hiç bu kadar mutlu hissetmemişti.. İçinde bir şey ‘’artık sen de normalsin ‘’ diye fısıldamaktaydı.. Bu duygusunu birine anlatmaya kalksa kimsenin onu anlayamayacağını biliyordu..

Normal olmak bir insanı nasıl bu kadar mutlu edebilirdi ki.. Bunu ancak çocukluğundan beri diğer çocuklardan eksikliği olanlar bilirdi.. Annesiz babasız köksüz biri olmak normal olmayan bir durumdu ve yurttan uzak olduğu her yerde bunu hissederek yaşamıştı. Bu durumda olmak onun suçuymuş gibi hep bir yanı eksik.. hep kolu kanadı kırık.. hep o geçmek bilmeyen suçluluk hissi.. Nur ve Semih onun gönüllü koruyucusu olduğunda... Orhan ile birlikteyken onun ona pahalı hediyelerle onu mutlu etmeye çalıştığında.. Safiye Hanım ona köşkte bir oda hazırlayıp, donattığında.. Erhan ona sahip çıkıp nikah kıydığında.. Esra bebek geldiğinde.. Hep mutluluklar yaşamıştı.. Ama bir şey eksikti içinde... Yeri dolmayan kocaman bir boşluk.. Verilen her şeyi hortum gibi içine çekip yutan...Mutlulukları hep yarım.. hep eksik... Olanlarda hep kendini suçlamak..

Şimdi kucağında emzirmesi için verdikleri Eray’ına bakarken ilk defa yaşadığı mutluluğun o boşlukça yutulmadığını , her hücresine işlediğini ve vücuduna şırınga edilen serum gibi damarlarına nüfuz edildiğini hissediyordu. Yaşadığı bu duygu bir ilkti onun için de mutluluktan öleceğini düşünecek kadar mutluluk sarhoşuydu hayatında ilk defa...

Erhan ise Sare’nin aksine bu duyguyu ikinci kez yaşıyordu.. Onun için Esra’nın babası olmak en özel andı.. İlk defa ona ‘’baba’’ dediği o an asla unutamayacağı bir andı.. Çok mutluydu.. Tekrar baba olmaktan.. İçinde bir yerlerde ‘’Esra üzülür mü, kendini dışlanmış hisseder mi’’ kaygısı vardı... Esra tartışmasız en vazgeçilmeziydi.. Sare hamile olduğunu öğrendiği günden beri sürekli bu konuda kendini sorgulayıp duruyordu , ‘’Neden Esra benim için bu kadar önemli’’ diye...

Belki de Esra onun imkansız gördüğünü imkanlı kılandı.. Sare ‘ye kavuşmasının yegane sebebiydi.. Esra olmasa bugün Ne Sare , ne de Eray olacaktı hayatında... Ayakları yere basmayacak kadar mutlu olmasının tek sebebi oydu.. İşte onunla aralarındaki bağ bambaşka idi ve ne olursa olsun be yaşanırsa yaşansın bu değişmeyecekti..

Eray bebek hastaneden eve geldiğinde, pedagog tavsiyelerine uyarak Esra ile tanıştırdılar .. Odası önceden hazırlanan bebeği Esra’nın da yardımlarıyla odasına yerleştirdiler.. Bade yine her zamanki kurtarıcılığı ile hayatı onlar için kolaylaştırmak için oradaydı elbette... Sare doğum iznine ayrılmıştı. Uzun zamandan sonra evde olmak ,çocukları ile ilgilenmek, elleri ile Erhan’a yemekler hazırlamak en keyif aldığı uğraşlar arasındaydı.. Ne yapıyorsa severek yapıyordu.. Erhan yorgun argın evine döndüğünde sevgi ile karşılanıyor, hep birlikte aynı masa etrafında yenilen akşam yemeği en çok aile olduklarını hissettikleri ana dönüşüyordu..

Nur işinden fırsat bulabildiği her an soluğu arkadaşının evinde alıyor, bol bol birlikte zaman geçiriyor ,eski günlerdeki gibi keyifle muhabbet ediyorlardı.. Sare akşam Nur’u bırakmıyor ,iş çıkışı Semih oğlanları da alıp geliyor birlikte yemekler yeniliyor eski günler yad ediliyordu. Nur’un çocukları ile Esra çok iyi anlaşmıştı. Birlikte güzel zaman geçiriyor ,çocukların mutluluğuna şahitlik etmek de onları ayrıca keyiflendiriyordu..

Sare izini bitmeden Bade ‘ye yardımcı almak istemişti. Hem evin işi hem iki çocukla ilgilenmek tek kişi için çok zordu.. Evde kaldığı dönemlerde ikisi birlikte zor yetişmekteydiler.. Bade en başta çok itiraz etti, üstesinden gelirim dediyse de Erhan kesin bir dille :

-Bade senin işin çocuklar... Sen sadece onlarla ilgileneceksin.. Bu bizim için çok önemli.. Aklım evde kalsın istemiyorum..

Diyince daha fazla bir şey söyleyememişti. Bir aracı şirket yardımıyla günlük işlere bakacak, akşam da evine gidecek bir kadın bulundu sonunda.. Bade başlarda bu duruma alınıp, surat yapsa da zamanla o da alıştı bu duruma.. Ama çocukların tüm sorumluluğunu üzerine almış, giyeceklerinden yediklerine ,uyku saatlerine varana kadar her şeyleri ile bizzat ilgileniyordu...

Zaman hızla akıp geçmiş ve Esra o sene 10, Eray 4 yaşına basmışlardı.. Erhan işlerini çok büyütmüş, İstanbul’un en çok bilinen hukuk bürolarından biri haline gelmişti. Sare çalıştığı hastanede yükselmiş bölüm başkanı olmuştu..

Erhan tam bir işkolikti.. Kimselerin almadığı davaları alıyor , kazanılmaz denilen pek çok davayı kazanıyordu.. Son aldığı davalardan biri da birçok avukatın almadığı , geri durduğu bir dava idi..

Büyük mafya babalarından birinin eşi boşanmak istiyor ama ne hikmetse her gittiği avukatlık bürosunda kimin eşi olduğu öğrenildiği anda ret cevabı alıyordu.. Son gittiği bürodaki bir avukat kendisinin bu davaya bakamayacağını ama isterse gidip Esra Hukuk Bürosu ile görüşebileceğini söylemesi üzerine gelen bir dava idi. Erhan kadını, anlattıklarını dinleyince:

-Tamam Elmas Hanım .. Siz gönlünüzü ferah tutun.. Sizi eşinizden kurtaracağız..

demiş ve davayı kabul etmişti. Ve çalışanlarına bulabilecekleri ne kadar delil varsa toplamaları ve sıkı bir çalışma yapmaları konusunda da talimatını vermişti..

Erhan bu davayı alarak kendi sonunu hazırladığının henüz farkında değildi elbette...