Bade ile Yusuf’un isteme ritueli yapılmış, Ayhan Bey gençlerin yüzüklerini takmıştı. Bu isteme olayı iki tarafın arasındaki buzları biraz da olsa eritmişti. Eskiye nazaran daha sık bir araya gelmeye birlikte zaman geçirmeye başlamışlardı. Orhan ile Sare baş başa kalmamak için için özel bir çaba sarf etseler de konu çocuklar olduğunda sık sık bir araya gelip ortak hareket edebiliyorlardı..

Eray`ın okul konusunda da birlikte karar vermiş onu yazdırmaya birlikte gitmişlerdi. Kayıt sonrası da yine çocukların isteğini kıramayıp lunaparka gittiklerinde uzun zamandan sonra birlikte gülebildiklerini görmüşlerdi.
Çocuklar dönme dolapta gönüllerince eğlenirken kenarda onları izlerken ikisi de yıllar öncesine kendi gençliklerine gitmişlerdi. Sare üniversitenin birinci sınıfındayken dörtlü bir hafta sonu Bostancı Lunaparka gitmişlerdi. Hayatında hiç gondola binmemiş Sare o gün gondolda korkudan kendini sıktıkça sıkmış, yanında oturan Orhan’ın kolunu çürütmüştü. Aşağı indiklerinde midesi bulanmış, tansiyonu düşmüş ve tuzlu ayran bulma derdine düşmüşlerdi.. O anlar endişe verici olsa da olay geçip gittikten sonra bu konu aralarında espri konusu haline gelmişti. Gondol da keyif almak için bağırabildiğin kadar bağırman gerektiğini sonradan söylemelerine kızan Sare ‘’kolunun morarası varmış ondan söylememiş’’ demiş kahkahalarla gülmelerine neden olmuştu.

O günden sonra Sare ne kadar lünaparka gittilerse bir daha gondola binmemişti. Çocukların kahkahalarla dönme dolapta eğlenmelerini izlerken gözü gondola takılan Sare gayri ihtiyari gülümsedi. Yan gözle ona bakan Orhan baktığı tarafa dönünce gondolu gördü ve o da gülümsedi;

-Var mısın gondola?

Sare gülümseyerek;

-Çürüğün acısı geçmiş anlaşılan...

diyince Orhan gayri ihtiyarı eliyle kolunu ovuşturarak;

-Bir hafta acımıştı resmen dokundukça.. Nasıl sıktıysan artık.. Ee biniyor muyuz? Bu defa ne yapman gerektiğini de biliyorsun üstelik..

-Yok ben almıyayım mümkünse..

dedi gülümseyerek.. Uzun zamandan sonra çocuklar dışında bir konudaki en normal diyalogları buydu.

Aylar geçtikçe ilişkileri normale dönmeye başlamıştı. Çocuklarla vakit geçirdikçe birlikte bir yerlere gittikçe de hep geçmişe dair anıları hatırlar ve o günleri sık sık yad eder duruma gelmişlerdi. Bu konuda Nur ile Semih’in çabaları da elbette göz ardı edilemezdi. Karı koca onları yeniden bir araya getirmeyi kafaya koymuş ve sürekli birlikte yapabilecekleri aktiviteler bulmaya başlamışlardı.
Hayat normal seyrinde devam ederken yaz gelmiş ve düğün telaşı başlamıştı. Hazırlıklar, alınacaklar, yapılacaklar elbirliği ile yoluna konuşmuş ve düğün günü gelip çatmıştı.

Sare gelin odasında kader arkadaşım dediği Bade’nin yanında otururken onun o heyecanına ortak olurken, bir yandan da hüzünlenmişti. Erhan ‘ı o kadar çok özlüyordu ki..

Şuan onun burada olup o perişan halinde evlerine getirdiği Bade’nin şu mutluluğuna heyecanına ortak olmasını o kadar çok isterdi ki.. Bazen ister istemez iki kardeşi kıyaslarken buluyordu kendini..
Her kıyas sonrasında içine oturan o çaresizlik hissi ile kalakalıyordu. Erhan’ın insancıllığı, duyarlılığı, fedakarlığı, sevgisini gösterme şekli ve ona sanki dünyanın en özel insanıymış hissini yaşatan o bakışları özlüyordu en çok da..
Orhan’ı ise çok sevmişti aşkın ne olduğunu bilmeden aşık olmuştu.. Duruşuna bakışına ilgisine aşık olmuştu.. Ama Orhan ile paylaştıkları iki kişinin özelinden çok bir arkadaş ile yakın bir dost ile olabilecek şeylerden çok öte değildi.. Orhan’ı çok iyi tanıdığını düşünmüyordu üstelik... birlikte geçen koca altı yıla rağmen.. Birlikte ama aslında birbirlerini tanımadan..

Erhan ile daha aile olmadan bile çok şey paylaşmışlardı.. Ortak sır onları birbirine sımsıkı bir bağ ile bağlamıştı bile.. Bade olayındaki duruşu.. Esra’ya yaptığı babalık.. Karşılıksız verilen tüm bu sevgiler onun gözünde Erhan’ı hep yukarda tutuyordu. Aile olduktan sonra ise görür görmez değil ama tanıdıkça yaşadıkça aşık olduğu ve ruh ikizim dediği adam olmuştu..

Yazdığı mektuplar.. Bir anlamda vasiyeti açık açık yazmasa da onu Orhan ile yeniden bir araya gelmeleri için teşvik ediyordu. Son zamanlarda etrafındaki herkesin de çabasının bu yönde olduğunu görebiliyordu. Ama içten içe o bunu istemiyordu..
Çocukları için en iyisinin bu olacağının elbette farkındaydı ama içi almıyordu.. Orhan’a aşık olmuştu ama sevmek bambaşka bir şeydi.. Geri dönüp baktığında O geceyi düşündüğünde neden hiç taviz vermediğini ve bu yolu seçtiğinin nedeninin içten içe aslında Orhan’ı yeterince istemediği düşüncesine bağlıyordu. Bu düşüncelerle de her şey ne kadar yoluna girmiş ve rota sanki belirlenmiş gibi görünse de bu defa istemediği bir şeyin içine girmek istemiyordu.

Kafasında bin bir düşünce ile dalıp gittiği aleminden Nur’un sesiyle uyandı.

-Sare hadi kalk gelinin salona geçme zamanı.. Yusuf geldi ,çıkarıyoruz Bade’yi..

Hızlıca toparlanıp kalktı koltuktan Bade’nin yanına gitti, uzanıp ellerini tuttu;
-Gördüğüm en güzel gelin oldun canım.. Hayatıma girdiğin günden beri bir gün bile beni üzmedin yanıltmadın.. En zor en kötü günlerimde hep yanımda oldun.. Çocuklarıma çocukların gibi davrandın.. Artık kendi yuvanı kuruyorsun.. her daim yanındayım yine ..hoş sen de beni bırakmazsın zaten.. Çok ama çok mutlu ol birtanem..

Ortam çok duygusallaşmıştı. Nur gözlerini silerek atıldı hemen;
-Aa yeter onca uğraştım makyajını bozduramam valla.. Çıkın bu havadan.. Kimse bir yere gitmiyor. Yine hep birlikte bir aradayız.. Hadi.. Yürüyün damadı çok beklettik..

Sare uzanıp makyajını bozmadan Bade’nin göz yaşlarını sildi, uzanıp yanağına bir öpücük kondurdu ve koluna girip kapıya doğru yürüdüler birlikte..