Esra’nın da Orhan’ı baba olarak kabullenmesinin üzerinden birkaç ay geçmişti. Çocuklar eskiye oranla daha mutlu görünüyorlardı. Yaşadıkları kaybın travmasını yavaş yavaş atlatmış ve yeni duruma da beklenilenden daha kolay adapte olmuş görünüyorlardı. Sare içinse durum daha katlanılabilir bir hale gelmiş olsa da acısı dün gibi tazeydi.. Çocuklar ve Bade evdeyken gayet normal davranıyor birlikte zaman geçiriyorlardı.
Ancak hafta sonu gelip de Yusuf çocukları ve Bade’yi alıp götürünce eve çöken o sessizlik onun kendi içine dönmesine ve depresyonun sınırlarında gezmesine neden olmaya devam ediyordu.

Kendini her şeyin sorumlusu olarak görüyor ve içten içe olan bitenlerin tek suçlusunun kendisi olduğuna inanıyordu.. Orhan ile yaşadığı geceden sonra verdiği kararın yanlış olduğunu, bencilce davranıp Erhan’ı kendi işine geldiği gibi kullandığını ve ölümüne giden yolda ilk adımı belki de kendisinin attığını düşünmekteydi.. Erhan onunla bu yola girmeyecek, Bursa’ya gitmeyecek ve belki de bu davayı almak durumunda kalmayacaktı.. Esra’yı bunca sene saklamasa belki de kızının bu travmayı yaşamasına , Orhan’ın haklı öfkesine maruz kalmayacaktı..

Kendisiyle iç hesaplaşması durmaksızın devam ediyordu. Başkalarına karşı sevecen, merhametli ve anlayışlı olan Sare söz konusu kendi olunca acımasız eleştirilerinin asla bir sınırı olmuyordu.. Orhan onu her aradığında, çocukların mutluluğu için birlikte bir şeyler yapmaları gerektiğini her söylediğinde içini tarifi imkansız bir suçluluk duygusu kaplıyor ve Orhan ile her konuştuğunda büyük bir günah işlemişçesine ya da Erhan’ı aldatmışçasına bir duygu ile baş başa kalıyordu. İşin kötü tarafı bu duygu ve düşüncelerinden Nur’a dahi bahsetmiyor olması ve işin içinden çıkamayıp depresyona göz kırpmasıydı...

Bu arada güzel olan bir gelişme daha yaşanmıştı. Her hafta sonu çocuklarla birlikte Bade’yi de almaya gelen Yusuf, Bade’yi tanıdıkça, sohbet ettikçe ondan çok etkilenmeye başlamış ve sonunda bir fırsatını bulup ona duygularından bahsetmişti. Bade de aynı duyguları hissetmesine karşın ilk başta cevap vermeyi uygun görmemiş ve durumu ablasına anlatmıştı. Yıllardır yanında bir kız kardeş gibi gördüğü Bade’nin geçmişinde yaşadığı acıları bile Sare duyduklarından çok mutlu olmuş ve onu bu konuda cesaretlendirmişti.

Yusuf yıllardır tanıdıkları işinde gücünde güvenilir ve düzgün bir çocuktu. Bade’yi üzmeyeceğinden emindi Sare.. Bade mutlu olmayı çoktan heketmişti.. Bade ablasından aldığı destekle gidip Yusuf’a cevabını vermişti. Yusuf da Orhan’la konuşup niyetini açıklamış ve onayını istemişti. Orhan durumu Sare ile konuşup onun da onayı olduğunu öğrenince Yusuf’a ;

-Yap hazırlığını al aileni gidip isteyelim kızı..
demiş ve hazırlıklar başlamıştı. Bade’nin heyecanı Sare’ye de geçmiş , onda adeta kendisinin olamadığı o gelin ve yapamadıkları düğünü görmüş, içinde kalan o ukte ile yaşayamadıklarını Bade yaşasın diye bir süreliğine de olsa kendi dertlerini bir kenara itip Bade’ye odaklanmıştı.

Yusuf’un ailesi ile birlikte alışverişe gidileceği gün Safiye Hanım da gelmek istemişti. Sare Nur’u da çağırmıştı. Erhan’ın mevlüdünden sonraki ilk karşılaşmaları oldu bu Sare iel Safiye Hanım’ın..
Sare onun da geleceğini duyduğunda yine gerilmiş, Nur onu zar zor sakinleştirmişti.
Beklenenin aksine Safiye Hanım gayet ılımlı ve yakın davranmış, Sare’nin korktuğu gibi olmamıştı. İçlerindeki en deneyimlileri olan Safiye Hanım eksikler ve yapılması gerekenler konusunda çok yardımcı da olmuştu. Onun da iki evladı olmasına rağmen ne yazık ki istediği o düğün telaşını yaşamak nasip olmamıştı.. Onun da içinde bir ukteydi.. Bade ile Yusuf sayesinde içlerinde kalan ukteleri bir nebze de olsa gerçekleşmiş olacaktı.

Alışveriş yapılmış, hazırlıklar tamamlanmış ve kız isteme ritueli için o cumartesi akşamı için gün verilmişti. Hiç aile hayatı olmayan bu tür gelenek ve göreneklerden hiç nasibini almamış olan Sare, Nur’un yardımlarıyla evi hazır hale getirme çabasındayken kapı çalındı. Bade ile Nur yukarda Bade’yi hazırlarken Sare de mutfakta son hazırlıkları yapmaktaydı. Elindeki fırın tepsisini aceleyle tezgaha bırakıp koşar adım gidip açtı kapıyı. Safiye Hanım’ın kapının önünde durduğunu görünce şaşırıp kaldı öyle.. Onun surat ifadesinden hiç beklenmediğini anlayan Safiye Hanım;

-Merhaba Sarecim.. Belki ihtiyacınız olur diye ben önden gelmek istedim. Sonuçta Yusuf yıllardır bizimle, oğlumuz gibi oldu. E Bade desen evin kızı gibi..

Sare hemen toparlandı;

-Tabi tabi.. Haklısınız.. Çok iyi düşünmüşsünüz.. Buyrun.. Buyrun lütfen...

diyerek kenara çekilip yol verdi Safiye Hanım’a. Safiye Hanım içeri girdi, çok ilerlemeden bakışlarını gezdirdi etrafta.. Oğlunun evine ilk gelişiydi.. Üstelik oğlu yoktu artık. Sare kapıyı kapatıp tedirgince yaklaştı kadına;

-Hoş geldiniz , Nur yularda Bade’yi hazırlıyor. Ben de mutfakta birşeyler hazırlıyordum. Siz böyle oturun isterseniz.. Ne ikram edeyim ben size, ne alırsınız?
Sare o kadar heyecanlanmıştı ki bir nefeste dökülmüştü kelimeler ağzından.. Safiye Hanım sevecenlikle gülümsedi ;

-Hoş buldum kızım, Ben oturmaya gelmedim.. Madem mutfaktasın hadi bakalım neler yapıyorsun, sana yardım edeyim ben de..

Birlikte mutfağa geçtiler ve kalan hazırlıkları eskisi gibi yan yana hazırladılar.