Nur geldiğinde Sare’yi bir o yana bir bu yana dolanırken gördü.. Kollarıyla kendini sarmış adımlayıp duruyordu salonu.. Nur’u görür görmez kurtarıcını görmüş gibi hızla ona doğru yöneldi, kollarından tutup sarsarak;

-Nur ne yapacağım ben!.. Bir şey söyle.. Ne olacak şimdi..?

Nur çantasını, paltosunu uzanıp kanepeye attı, kendini sarsan Sare’ye sarıldı sıkıca;

-Dur.. Bir sakin.. Sen en önce bir sakinleş.. Konuşacağız.. Tamam?

Sare çekip kurtardı kendini Nur’un kollarından, ellerine yapıştı;

-Nur her şeyi anlattım demiş...Ben nasıl durduracağım onları.. Sadece Esra değil, bunu kullanıp Eray’ı bile almaya kalkacaklar benden..

-Tamam çalışsınlar.. Biz de boş durmayız elbette.. Ama sen şuan panikle yanlış bir şeyler yapmayacaksın.. Önce bir sakin olacağız.. Hem dur bakalım.. Belki de hiç bunlara gerek bile kalmayacak.. Tam olarak ne yazdığını bilmiyoruz ki Erhan’ın..

-Ne yazacak olup biteni anlatmıştır.. Safiye Hanım da ‘’Ah canım yazık neler de çekmiş’’ deyip bağrına basar beni di mi iyimser arkadaşım..

-Otur şuraya.. Sen bir sakinleş.. Onların ne yapacağını görmeden biz hiçbir adım atmayacağız.. Bunu bir sok kafana önce...

Sare oturdu kanepeye.. Yan tarafında duran mektuba uzanıp Nur’a uzattı. Nur uzanıp aldı mektubu.. Yanına oturdu Sare’nin.. Okumaya başladı mektubu...Okudukça kötü olmaya başladı..Duygularını kontrol edemeyip Sare’nin önünde ağlamamak için yarıda kesti;

-Ben kahve içeceğim.. Sana da yapıyorum?

Sare arkadaşının yüzüne baktı sessizce.. Nur gözüne birkaç yıl birden yaşlanmış gibi geldi.. Tek üzülenin, kendini yiyip bitirenin kendisi olmadığını düşündü o an.. Yalnız olmadığı hissiyle birlikte kendine acımaktan vazgeçmesi gerektiğini özümsedi..;

-Otur sen.. Ben yaparım..

Nur itiraz etmedi, oturdu.. Sare kalkıp mutfağa doğru geçince uzanıp mektubu aldı tekrar ve kaldığı yerden okumaya devam etti..Bitirdiğinde istemsizce akan gözyaşlarını sildi elleriyle.. Burnunu çekerek seslendi Sare’ye

-Lavaboya gidiyorum...

Sare cevap vermedi.. O kadar iyi biliyordu ki lavaboya gidiş nedenini.. Onu düşürmemek, yeniden acıya boğmamak için hep güçlü duran Nur, yine üzüntüsünü göstermemek için kaçıyordu..

Sare, Nur’un yine her zamanki gibi mantıklı ve haklı olduğunu biliyordu. Şuan yapılacak tek şey sakin kalmak ve beklemekti. Biraz sakinleşmiş olarak döndü elinde kahve tepsisiyle.. Tepsiyi sehpaya bırakıp mektuba uzandı, katladı, dudaklarına götürüp öptü.. Hırkasının cebine soktu. O sırada elini yüzünü yıkayan Nur da geldi. Sessizce oturdu arkadaşının yanına... Sare uzanıp elini tuttu arkadaşının.. Hiç konuşmadan baktılar birbirlerine.. O sessiz bakışma o kadar çok anlatıyordu ki bakışarak konuşuyorlardı..


Orhan mezarlıktan ayrılıp eve geldiğinde annesi ve babası salonda oturmaktaydı. Paltosunu astı. Çantasından zarfları çıkardı. Yanlarına geldi. Günün bu saatinde Orhan’ın evde olmasına alışık olmayan Safiye hanım;

-Hoş geldin evladım, hayırdır?

-Erken çıktım sultanım..

Tedirgince yerinde kıpırdandı.. Babasının kalp rahatsızlığı vardı ve mektupta ne yazdığını da bilmiyordu. Az çok tahmin etse de birden verip okutmak doğru gelmiyordu. Sessizliğini fark eden babası dönüp baktı oğluna;

-Bir şey mi oldu oğlum? Durgun görünüyorsun?

-Babacığım aslında evet.. Bugün Erhan’ın ofisinden aradılar. Bizlere birer mektup bırakmış..

Safiye hanım ayağa fırladı;

-Nee ne yazmış..? Oğlum sölesene..

Ayhan bey de elindeki gözlüğü sehpaya bırakıp dikkat kesilmişti. Orhan onları sakinleştirmek için sesinin tonunu ayarlayarak annesini tutup yerine oturttu, yanına çöktü;

-Annem sakin.. Bana yazdıklarını okudum ben.. Yanına da gittim.. Orhan geliyorum şimdi.. Sizinkini de okuyacağım ama lütfen bir sakin olun önce..

Dönüp babasına baktı. Babası ‘tamam’ manasında kafasını salladı. Annesi;

-İyi hadi oku o zaman.. Bekletme daha fazla..

Orhan temkinli bir şekilde açtı zarfı.. Onlara okumadan önce bir göz gezdirdi. Safiye Hanım koluna yapışıp;

-Ne diyor evladım okusana!..

diye ısrarla kolunu sarsınca başladı okumaya.. O okudukça Safiye Hanım; ‘’Ah evladım, canım yavrum, nasıl kıydılar sana , Nasıl ..’’ diye söylenerek yeniden hıçkırıklara boğuldu.. Orhan hızlıca okuyup bitirdi mektubu.. Babasından yana baktı hemen.. Ayhan bey duygularını çok belli eden bir yapıya sahip değildi.. Ne sevinçlerini ne öfkesini ne üzüntüsünü asla belli etmez, içinde yaşardı..
Şimdi de başını önüne eğmiş sessizce parmaklarıyla oynamaktaydı.. Onun o duruşu bile canını acıttı Orhan’ın.. Annesine;

-Annem.. Yapma sultanım.. Erhan seni böyle görmek istemezdi biliyorsun..

derken Ayhan bey başını kaldırıp sordu;

-Senin bize anlatacağın neymiş? Sare bu olayın en masumu demiş.. Nedir mevzu oğlum?

Orhan bunun üzerine derin bir nefes alıp verdi.. Ve mektupta yazanları özetledi..Olup biteni dinleyen yaşlı çift şaşkınlık nidaları arasında kalakaldılar.. Safiye Hanım ilk şoku atlatınca;

-Beni çileden çıkaran üstünü çizdiren de ondan bu yaptığını beklememekti.. Benim tanıdığım Sare nasıl yapar böyle bi şeyi diye günlerce düşünüp durmuştum.. İnanması o kadar güçtü ki.. Yanıltmamış beni..

-Ya hanım demek ki insanları direk yargılayıp suçlu damgası vurmamak lazımmış değil mi?

- Yine de her şeyi anlatabilirdi bana.. Sana yapamadı madem bana gelse bugün bu durumda olmazdık..

-Safiye Hanım bırak artık geçmişi.. Olan oldu.. Şuan artık yeniden bir olma vakti.. Erhan’ın vasiyeti bu.. Gerisini unut.. O kız bizim kızımız, o çocuklar bizim çocuklarımız..

Safiye Hanım daha fazla bir şey söylemedi sadece başını sallamakla yetindi.. Orhan’ın korktuğu başına gelmemiş, bu durumu zararsız ve hasarsız atlatmışlardı. Rahat bir nefes aldı.

Şimdi sırada asıl Sare ile yüzleşmek vardı.. Erhan ona da söylemişti illa ki.. Bundan sonra ne olacak en ufak bir fikri yoktu.. Bildiği ve aklından çıkmayan tel şey bir kızı olduğu idi..

Yapmak istediği bir an önce ona gidip sarılmak ,doyasıya öpüp koklamak, onsuz geçen yılların acısını çıkarmak ,’’Ben senin babanım, sen benim kızımsın’’ demek istiyordu ama bunu bu şekilde yapamayacağının da bilincindeydi.. Kendi yaşadığı şoku düşündükçe bunun Esra’ya nasıl bir zarar verebileceğini tahmin edebiliyordu.. Yapması gereken sakin kalıp, duygularını frenleyip Sare ile yüzleşip konuşmaktı..

Ve bunu yapmak için hızlı bir karar alıp kendinden emin bir hareketle yerinden kalkıp telefonunu çıkardı. Sare’nin numarasını bulup ara tuşuna bastı.. Uzun uzun çaldı telefon.. Tam aramayı sonlandırmayı düşünürken açıldı telefon;

-Efendim...

O kadar derin ve uzaktı ki duyduğu ses , buz gibiydi.. Tanıdığı bildiği, sevdiği kadının sesi ile uzaktan yakından bir benzerliği yoktu.. Duyduğu tek bir kelimenin onda yarattığı bu his gerilmesine sebep oldu, uzatmadan direk konuya girdi;

-Neden aradığımı biliyorsun herhalde...Konuşmamız gerek..

-Hı hı..

-Evde doğru olmaz diye düşünüyorum.. Dışarda eve yakın bir yerde buluşabilir miyiz?

-Olur.. Yakında var bir yer.. Konum atarım sana..

-Tamam, evdeyim çıkıyorum şimdi.. Bir saate gelirim herhalde..

-Tamam..

Orhan telefonu kapatıp anne babasına döndü.. Sessizce konuşmayı dinlemişlerdi. Ayhan bey;

-Oğlum. .Sakin ve yapıcı ol..

-Merak etme babacığım.. Her şey iyi olacak.. Çıkıyorum ben..

Safiye Hanım da peşi sıra geldi kapıya kadar.. Paltosunu giymesini beklerken;

-Baban haklı.. Ters bir şeyler söyleme olur mu evladım..

Orhan uzanıp öptü annesini..

-Merak etme.. Hadi kaçtım ben..

Aracına binip derin bir nefes alıp verdi.. İçinde garip bir heyecan dalgasının kıpırdandığını hissediyordu.. O kadar bildik ve tanıdıktı ki bu his.. Yıllar öncesine gidip geldi bir anlığına.. Sonra silkelendi düşüncelerinden ve aracı çalıştırdı.