Orhan hastanenin bahçesinde dolanıp duruyordu.. Kaç tane sigara yakıp söndürdü arka arkaya farkında değildi.. Dönüp acilin önündeki o banka gelip oturdu.
Elini saçlarının arasında gezdirdi.. Sabırsızca bakınıp dururken yolun karşı tarafında Yusuf’un kullandığı aracı park ettiğini fark etti. Hızlıca kalktı yerinden.. Koşar adım geçti yolun karşısına.. Yusuf elinde zarflarla daha yeni iniyordu araçtan..

-Ben getiriyordum abi..

-Ver ver.. Hadi sen durma burda park yasağı malum.. Eyvallah getirdiğin için..

-Tamam kaçtım ben abi..

Elinde zarflar koşar adım girdi hastanenin kapısından, hızlıca geçti odasına giden koridoru.. Odasının kapısını kapatıp masasına geçip oturdu..

Sare’nin aksine zarfın üstünde yazan ‘’Ağabeyime’’ yazan kelimeye bir göz atıp aceleyle açtı zarfı ve okumaya başladı.
İlk satırları hızlıca okuyup geçti.. Ta ki o satıra gelene dek..

ilk cümleyi okudu ve kalakaldı..’’Sare yaşadığınız o geceden sonra hamile kaldı’’ yazıyordu.. İnanmakta zorlanan bir insanın tepkisiyle aynı cümleyi tam üç defa okudu.. ‘’Nasıl yaa!! ‘’ sözleri döküldü dudaklarından.. Anlamaya sindirmeye çalıştı okuduğunu.. Tekrar okumaya devam etti. İkinci şoku ‘’Yani abicim Esra senin kızın..’’ cümlesinde yaşadı.. Aynı şekilde bu cümleyi de en az dört defa okudu..
‘’Esra benim kızım.. Esra benim kızım’’ diye söylendiğinin farkında bile değildi.. Okuduğu cümleler o kadar beklemediği, aklının ucundan dahi geçiremeyeceği yerlerden olunca yaşadığı şok da o kadar ağır olmuştu.. Mektup elinde, masan kalkmış odasında dolanıp duruyor, sürekli takılmış plak misali aynı cümleyi tekrarlıyordu..
’’Esra Benim kızım’’ ...

Uzun bir süre aynı durumda kalmaya devam etti.. Sonra rüyadan uyanır gibi kendine geldi.. Hiçbir şey hissetmiyordu.. Bütün duyguları çekilmiş ve sanki içi boşaltılmıştı. Elinde sıkıca tuttuğu mektuba ilişince gözü okuduklarının hayal değil de gerçek olduğu nüfus etti beynine...Tekrar masasına oturdu.. mektubu okumaya devam etti.. Okudukça duyguları az önce çekildikleri gibi yavaş yavaş yerlerini almaya başladı..

Özlem.. hasret.. kızgınlık.. kırgınlık.. pişmanlık.. hayal kırıklığı... mutluluk... acı.. Bir insan nasıl oluyor da tüm bu duyguların hepsini aynı anda yaşayabiliyordu... Ne hissettiği sorulsaydı şuan kendisine ne cevap verebilirdi bilmiyordu.. Kendi bile kendisini tanıyamıyor anlayamıyordu ki..

Erhan canıydı, kanıydı, kardeşiydi.. Onu kaybetmiş olmanın acısı o kadar taze iken, daha o acıyla baş edemezken şimdi tüm bu duygularla nasıl baş edecekti hiç bilmiyordu..

Yıllardır Sare’ye de Erhan’a da olan özlemini öfkesinin altına gizlemiş ve o öfke sayesinde her ikisinin de onda yarattığı o boşluğu doldurmaya çalışmıştı.. Hayatında en çok sevdiği iki varlık bir olup canını yakmış, onu kalbinden hançerlemişti..
Bu ihanetle baş etmeye çalışmakla geçmişti hayatı.. Ve şimdi okuduğu her satırda bütün bunların bir balon olduğunu ve o balonun şuan itibari ile elinde patladığı hissini yaşıyordu..

Pişmanlık diğer tüm duygularını bertaraf ederek hepsinin üstüne çıkmış adeta tepiniyordu içinde... Her satırda geçmişin o bitmez bilmeyen pişmanlıkla dolu anıları birer birer gözünün önüne geliyor , hem okumaya devam ederken hem de içinden kendine küfürler savurup duruyordu.

Son satırına kadar her bir kelimeyi ezberlercesine yavaş yavaş, üzerine basa basa okudu.. Erhan’ın bu satırları yazarken hissettiklerini düşünmeye başladığında içine oturan o kimsesizlik duygusu kendisinden bir kez daha nefret ettirdi Orhan’ı.. ‘’Allah benim belamı versin’’ diyerek , hırsla mektubu masaya fırlatıp koltuğunda geriye yaslandı ve gözlerini kapattı..

Bir süre gözleri kapalı okuduklarını tekrar tekrar içinden geçirmeye devam etti.. Bütün okudukları içinde onu şuan onu en çok etkileyenin ve canını yakanın artık Erhan’ın hayatta olmadığı gerçeğiydi..

Sessizce ağlamaya başladı. Gözlerinden akan yaşlar ılık ılık dökülürken yanaklarından aşağı, içinde onu esir alan o pişmanlığın ve acının da yavaş yavaş gözyaşları ile akıp gitmeye başladığını hissedebiliyordu.
Uzun bir süre öyle kaldıktan sonra toparlandı.. Okuduğu mektubu zarfına geri koydu, diğer zarfı da alıp birlikte evrak çantasına soktu ve üzerindeki önlüğünü çıkarıp astı.. Montunu giydi, çantasını alıp hızlıca çıktı odasından..

Hastanenin otoparkına inip aracı çalıştırdı ve yola çıktı.. Az ilerdeki kavşaktan mezarlığa giden sapağa girdi.

Mezarlığın girişinde görevliden su aldı ve cenaze gününden beri hiç uğramadığı kardeşinin baş ucuna gelip oturdu. Annesinin günlük ziyeret ettiği mezarlık bakımlı ve dikilen çiçekler henüz çiçek açmasa da taze görünmekteydi.. Toprağı ıslaktı.. Doğru ya Daha bu sabah annesi gelmişti ziyaretine..

Uzun süre mezar taşına yaslanıp öylece sessizce oturdu mezarın başında.. Elleriyle toprağına dokundu.. Okşamaya başladı..

‘’ Yaptın yine yapacağını giderken.. Mektubunu aldım bugün... Daha önce de çok istedim gelmeyi ama gelemedim... Sana kızgın ya da kırgın olduğumdan değil.. Buraya yakıştıramadığım için...
Son on yıldır yoksun ya hayatımda... Öyle varsaymayı yeğledim... Hani burda değilmişsin gibi... Öyle düşünmek işime geldi be oğlum... Ama bugün.. Bugün mektubunu alınca gelip senle konuşmak, dertleşmek istedim..

Mektupta dediğin gibi çok büyük hatalar yaptım.. Geri dönülmez işlere girdim.. Bugün her birimiz bu haldeysek en büyük sorumlu benim.. Bunu bil istedim.. demişsin ya kızsan da kırılsan da nefret de etsen anlarım.. Yok be oğlum ben sana ne zaman kızabildim ki.. Sen benim hayatımdaki en kıymetlilerimden biriydin.. İnsan sevdiğine nasıl kızabilir hele de nefret.. Olayların en sıcağında bile senden nefret etmedim ben..

Keşke... demek bile o kadar boş geliyor ki şuan.. Hayatta olsaydın ya bütün bunları yüzüne söyleyebilseydim ama.. yoksun.. Bunu kabul etmek o kadar ağır ki.. Geri kalan her şey bu acının yanında çok anlamsızlaşıyor...

Dediklerini okudum beynime kaydettim.. İçin rahat olsun.. Emanetlerin emanetimdir.. Esra ya yaptığın babalık için sana minnettarım.. Bil ki Eray’ın da ondan bir farkı olmayacak.. Sen nasıl ikisinin babası isen ben de Esra’nın babası Eray’ın amcası olarak her zaman, her koşulda hep yanlarında olacağım..
Yokluğunu hissetmemeleri imkansız biliyorum.. Biliyorum çünkü ben bile hissediyorum...Ama bunu en aza indirebilmek için elimden ne geliyorsa yapacağım...

Sare ile ilgili söylediklerine gelince ; İnan ne hissettiğimi ben bile bilmiyorum artık... Evet aşık olduğum, hayatımın anlamı dediğim kadın oydu ama geriye dönüp baktığımda gördüğüm şey onun sana ve çocuklarına olan sevgisi ve bağlılığı.. İyi olması için elimden geleni yapacağım sözünü verebiliyorum sana sadece.. Gelecek bize ne getirir, ne yaşarız bunu yaşayıp göreceğiz...

Olup biteni gelip bana anlatmamış olman konusunda da suçlama kendini.. Öyle ya da böyle Esra varsa şuan senin sayende.. Benim de sana hakkım helaldir.. Gelirim ben yine.. Şimdilik Eyvallah..''

Elindeki suyla kardeşinin mezarını suladı.. Elleriyle toprağını düzeltti.. Gözündeki yaşları koluyla silip kalktı oturduğu yerden..Uzanıp mezar taşına bir öpücük kondurdu.. Yürüyüp gitti.