Sare kapının çaldığını duyunca doğrulup oturdu kanepeye.. Ellerinden destek alarak kalkmaya çalışırken, Bade merdivenlerden hızlıca inerek kapıyı açtı bile..

-Hoş geldiniz Sercan Bey..

-Hoş buldum, Sare Hanım’a bir zarf getirmiştim, haberi vardı.

Sare oturduğu pozisyonunu bozmadan uzaktan dinliyordu konuşmaları.. İçinde bir şey kalkmasını engeller gibiydi..

-Salonda kendisi.. Buyurun..

diyerek kenara çekilip içeri davet etti.. Sercan biraz tedirgin biraz çekingen ilerledi ..Sare kendini zorlayarak kalktı yerinden.. Sercan’a elini uzatıp;

-Hoş geldin Sercan.. Otursana..

karşısındaki berjeri gösterdi eliyle.. Kendisi de tekrar çöker gibi oturdu kalktığı yere..İki elini birbirine birleştirip öne doğru eğildi.
O sırada Bade geldi ;

-Bir şey içer misiniz?

-Hayır teşekkür ederim, kalkacağım..

Bade yanlarından ayrılıp merdivenlere yöneldi.
Sercan kucağında duran evrak çantasını açıp içinden bir zarf çıkardı ,Sare’ye uzattı:

-Buyurun..

Sare uzanıp aldı zarfı, üzerinde Erhan’ın el yazısı ile yazmış olduğu :’’Sare’ ye ‘’ yazısına takılıp kaldı bakışları.. Sercan sessizliği bozmak adına lafa girdi tekrar;

-Birer zarf da Orhan Bey ile Ayhan Bey ile Safiye Hanımlar ‘a bırakmış.. Onlara da haber verdim ofisten alacaklar.

Sare kendini zorlayarak cevap verdi;

-Teşekkür ederim Sercan.. Zahmet verdim sana..

Sercan verilmek istenen mesajı aldığını gösterircesine hemen toparlanıp kalktı ayağa;

-Ben izninizi rica edeyim.. Ofiste toparlamam gereken işler vardı.

Sare de kalktı ayağa..

-Geçireyim seni..

Sercan’ı yolculadıktan sonra elinde tuttuğu zarfla birlikte tekrar gelip kanepeye oturdu.. zarfın üzerinde yazan ismine sabitledi bakışlarını.. Açmaya korkuyordu zarfı.. İçindeki o bilindik korku ,hissettiği o duygu çok tanıdıktı.. Biliyordu okuyacakları onun duymak istedikleri olmayacaktı.. ‘’Beklemenin faydası yok ne olacaksa olsun’’ diye geçirdi içinden ve zarfı incitmekten korkarcasına yavaş hareketlerle açtı. Kağıdı çıkarıp okumaya başladı..


Okuduğu her satırda gözyaşları ona eşlik ediyordu.. Her bir cümlesi içine işliyor ve yokluğunun o dayanılmaz acısını her bir hücresiyle hissetmesine neden oluyordu.. Gözyaşlarından satırlar flulaşmış okumakta zorlanmaya başlamıştı.. Mektubun gidişinden korkmaya başlamıştı.. ‘’yapmış olamassın’’ diye düşündü içinden..

‘’Sana bu mektubu yazmayı bitirdikten sonra bir mektup abime bir mektup da annemlere yazacağımı bil istiyorum.. Her şeyi anlatacağım onlara..

Bu satırları okurken çok kızacağını ve belki de benden nefret edeceğini de biliyorum ama mecburum.. Şimdi bana kızsan da ilerde doğru olanı yaptığımı yaşayıp göreceksin diye düşünüyorum.. Çünkü sizi emanet edebileceğim en doğru adres sen kabul etsen de etmesen de Orhan... Ben nasıl onun kızına baba olduysam, kendi öz kızım gibi görüp sevdim kabul ettimse biliyorum ki o da Eray’ımıza aynı şekilde bakacak.. Çocuklarımız daha çok küçükler Sare’m.. Ve tek başına bu sorumluluğu sana bırakmayı kabul edemem.. ‘’


Bu paragrafı okuduğu anda midesine bir yumruk yemiş gibi hissetti.. Mektubu yana atıp iki eliyle birden karnına bastırmaya ve katılırcasına ağlamaya başladı.. Kanepede iki büklüm hıçkırmaya başlamıştı. Sesi duyan Bade koşarak geldi yanına, yanına çöküp dizlerinden tutarak;

-Ablam.. Ablam ne oluyor , Bir şey söyle.. Çocuklar da korkacak!..

Sare hıçkırıkların arasında ‘’çocuklar’’ kelimesini duydu.. Bir anda sustu, gözleri korkudan kocaman açılmıştı.. Merdivenlerin olduğu tarafa bir bakış attı hızlıca;

-Duymadılar di mi?

-Yok odalarındalar.. Abla ne oluyor? Sercan Bey kötü bir haber mi getirdi?

Derken gözü yan taraftaki mektuba ilişti.. Sare onun mektuba baktığını görünce, uzanıp aldı eline tutuşturdu;

-Oku..

Bade tedirgince aldı mektubu ve hızlıca okumaya başladı içinden.. Satırları okudukça onun da gözlerinden boşanmaya başladı.. Sessizce sonuna kadar okudu mektubu. Uzanıp aynı yere bıraktı mektubu ve ablasının ellerini tuttu;

-Ablam.. Kızma abime.. Hep sizi düşünmüş..

-Bade her şeyi anlatacağını yazmış! Okumadın mı? Ne yapacağım ben şimdi? Nasıl baş edeceğim onlarla?

-Ablamm kurban olam dur daha ortada fol yok yumurta yok.. Onların ne tepki vereceğini bilmiyorsun daha.. Hem diyelim ki dediğin gibi oldu.. Sen neleri atlatmışsın , neleri başarmışsın bunlara mı pabuç bırakacaksın?

-Ahh Badem ahh.. Söz konusu çocuklarım..

-İyi ya işte.. Daha güçlü olman gerekiyor.. Sebebin canlarınsa ne gerekiyorsa yapacağın ortada..

Uzanıp sarıldı sıkıca..

-İyi ki varsın canım.. iyi ki... Hadi sen çocukların yanına çık.. Ben de devamını okuyayım.. Sonrasını bekleyip göreceğiz..

Bade yukarı çıkınca tekrar aldı mektubu eline.. En baştan tekrar okumaya başladı.. Daha yavaş ve daha sindirerek.. Her satırında yine gözyaşları yalnız bırakmadı onu.. Mektubu okumayı bitirdiğinde ,uzun bir yolculuktan yeni dönmüş gibi hissediyordu kendini..

O uzun yolculuk geçmişine yaptığı bir yolculuk gibiydi.. Erhan mektubunda bütün hayatının özetini çıkarmıştı sanki.. içinde büyüyen o özlem duygusu kalbine saplanmış bir hançer gibi canını yakar bir hal almıştı.. Bir yandan o duygu.. diğer yandan çocuklarının elinden alınacağı korkusu.. nefesi kesilmiş hissiyle baş edemeyeceğini anladığında hızlıca kalktı yerinden.. Gidip balkon kapısını açtı, dışarıya attı kendini.. İliklerine işleyen sonbahar rüzgarının o soğuğu bile içindeki yangına fayda etmedi..
Gerisin geri içeriye girip telefonuna uzandı.. Nur’u aradı;

-Efendim Sarecim..

-Nur.. Nur gelmen lazım..

-Ne oldu kuzum? İyi misin, çocuklar iyi mi?

-Erhan.. Mektup bırakmış.. Her şeyi anlatmış..

-Her şey?

-Orhan’a..

Bir sessizlik oldu telefonda.. Nur yutkundu.. Ne diyeceğini bilemedi bir an..

-Geliyorum ben .. Geldiğimde konuşuruz.. Sen bir sakin ol.. Tamam mı?

-Tamam..