Ayhan Bey’in onlardan hastanede istemiş olduğu ‘’Sizi ve torunumu yakınımda istiyorum’’ sözleri üzerine konuşmuş ve İstanbul’a taşınmaya karar vermişlerdi.. Sare Nur ile yeniden bir araya geldikten sonra onu ne kadar özlediğini ve yakın olmak istediğini de görmüştü.

Aralarında bunu uzun uzun tartışmış ve sonunda İstanbul’a geri dönmeye karar vermişlerdi.
Erhan bu defa ortağı olduğu hukuk bürosunun İstanbul şubesini açacaktı. Sare tayin istemişti.

Tayinin çıkmasını beklerken Erhan’ın bir ayağı İstanbul olmuştu.. Ev bakmak, büro yeri bulmak için hummalı bir arayış içindeydi.. Ailesi için her şeyin en güzelini istiyor, her bulduğu eve bir bahane buluyor ve en güzelini almak istiyordu.


Nur ve Özellikle de Semih’in yardımlarıyla sonunda tam istediği gibi bir ev bulmuştu. Bir hafta sonu ailecek gelip evi görmüş ve işlemleri başlatmışlardı.. Ev işlemleri halletdikten sonra O konuma yakın merkezi bir yerde bürosunu da tutmuştu.

Ekibini kurmak ive faaliyete geçirmek için uzun bir süre yine İstanbul-Bursa arası mekik dokumuştu Erhan..

Bir yılın sonunda Sare’nin beklediği tayin işi de gerçekleşmiş ve yeni yaşamlarına başlamak için ailecek İstanbul’a geri dönmüşlerdi.

Bade de sonunda o filmlerde dizilerde görüp hayran kaldığı şehire gelmenin heyecanını yaşamaktaydı.

İstanbul’a geldiklerinin üzerinden iki ay kadar bir süre geçmişti ki aileye yeni bir üyenin katılacağını öğrendiklerinde mutluluklarına mutluluk katılmıştı.

Sare hamileydi.. Hamile olduğunu öğrendiğinde hissettiği duygular onu hem aşırı mutlu etmiş hem de suçluluk duygusuna kapılmasına neden olmuştu. Esra’ya hamile kaldığını öğrendiğinde ondan kurtulmak istemiş olması ve Nur ile Erhan olmasa şuan Esra’nın hayatında olmayacak olması düşüncesi bile nefessiz kalmasına yetiyordu. Esra’ya karşı içinde bir suçluluk duygusu hep vardı ama hamilelik haberi ile birlikte bu duygusu artmış ve kendini kötü hissetmeye başlamıştı.

Bu duygusundan Nur’a bahsettiğinde profesyonel destek almasının doğru olacağı konusunda fikir birliğine varmışlar ve Sare destek almaya başlamıştı. Aldığı destek sayesinde: Terkedilen bir çocuk olduğu için kendisinin de kızını terk etmek istemiş olması, yıllardır içinde hiç tanıma fırsatı olmadığı annesine olan öfkesi yerini yavaş yavaş onun da çok geçerli bir sebebi olabileceği noktasına doğru gitmiş ve annesini affedebilme aşamasına varabilmişti. Ve bunu başarıp içinde yaşattığı anneyi affedip duygularını serbest bıraktığında kendini bir kuş kadar hafiflemiş hissetmiş adeta yeniden doğmuştu.. Bu defa bilerek, isteyerek anne olacak ve bunun tadına varacaktı.. Esra’ya olan suçluluk duygusu da yerini şefkate bıraktığında süreç tamamlanmıştı.

İstanbul’daki yaşamları Bursa’dakinden birazcık daha hareketli geçmekteydi. Orda her keslerden soyut rafine bir hayat yaşamışlardı.. Burada ise hafta içi onlar yine işlerine gidip geliyorlardı.
Esra anaokuluna başlamış. Hayatında yeni bir döneme girmişti. Bade ise Bursa'daki evden çok daha büyük olan bu evde ev işleri yemek derken akşamın nasıl olduğunu anlamıyordu bile.. Hafta sonları ise artık bir rutinleri vardı.. Erhan Esra’yı ve Bade’yi alıp köşke götürüp bırakıyordu. Cumartesi sabahı kahvaltıdan sonra hazırlanıp çıkılıyor evden ve Pazar akşamüstü gidip alınıyordu Esra ile Bade..

En başlarda Safiye Hanım Bade’nin de bu merasimlerde olmasına karşı çıkmış Esra’nın tek başına onlarda kalmasını istemişti ama Sare’nin bu şartla kızının kalmasına müsaade ettiğini öğrenince mecburen susmuştu. Fakat ilerleyen dönemlerde Bade’yi tanıdıkça onu sevmiş ve gelmesinden memnunluk duymaya bile başlamıştı. Bade bir çalışandan çok farklıydı..

Esra’nın bakıcısı değil de annesi gibiydi.. Torununa davranışı onu nasıl benimsemiş olduğunu gördükçe, Esra’nın ona olan sevgisine şahit oldukça keyifleniyordu.. İçten içe evladı yerine koyduğu ve çok sevdiği Sare’yi özlediğini hissediyor ama asla bunu kendine dahi itiraf edemiyordu.. Evin bahçesinde Esra’nın koşuşturmalarını, şen kahkahalarını izlerken sık sık eksi günlere dalıyor ve hep birlikte geçirdikleri o şen ,mutlu hafta sonlarını yeniden yaşar gibi oluyordu.

Ara ara çaktırmadan Bade’nin ağzını yoklamaya çalışıyor ondan Sare ile ilgili bir şeyler almak istediği oluyordu ama Bade ser veriyor sır vermiyordu. Evinde çalışan kadınların her fırsatta dedikodu yapmasına alışık olan Safiye Hanım Bade’nin bu ağzı sıkılığına hem şaşırıyor hem takdir ediyor hem de kızıyordu da...Oğluna en ufak bir şey bile sormuyordu.. İ
çten içe onu sevdiğini bilmelerini istemiyordu.. O sert duruşunun altında duygusal bir anne kalbi taşıyordu...

Bir yandan da Orhan’ının altı yıldır yaşıyor muş gibi yapmasına şahitlik etmişti. Gözünün önünde oğlu, ilk göz ağrısı hayatından vazgeçmiş sadece nefes alır olmuştu.. İlk kaybından düştüğü o buhranlı kuyudan onu toparlayıp çekip çıkaran Sare bu defa onu başka bir kuyuya itekleyen olmuştu. Bunu da bir türlü hazmedemiyor kendiyle mücadele ediyordu.

Esra ile Bade hafta sonları evde olmayınca Erhan ile Sare de ; eğer Sare’nin nöbeti yoksa mutlaka bir plan yapıyor, Nurlar müsaitse bu plan genellikle birlikte oluyor, onlar müsait değilse ikisi bir şeyler yapıp birlikte zaman geçiriyorlardı..
Hayatlarının hiçbir döneminde bu kadar yolunda olmamıştı hiç bir şey... Sare Erhan ile birlikte özel zamanlar yaşadıkça iyileşmiş, ve onun bu yanını tanıdıkça ona aşık olmuştu.. Üzerine titreyen, gözünün içine bakan, bir dediğini iki etmeyen ve en önemlisi ona bir çift gözle aşk ile bakan bu kendi güzel yüreği güzel adama bağlanmış ve kendini özgürleşmiş hisseder olmuştu.. Sevmenin ve sevilmenin insanı nasıl iyileştirdiğinin , nasıl iyi insan ettiğinin ve hayata nasıl pozitif baktırdığının bilincine varmıştı.

Sare uzun zamanlardan sonra sonunda hayatının en güzel dönemlerini yaşamaya başlamıştı.