Dönüş yolunda yine sessizlerdi araçta.. Radyoda Nazan Öncel ‘in Gitme Kal Bu Şehirde parçası.. Sare müziğin hüznüne kaptırmıştı kendini..

Verdiği büyük kararı henüz paylaşmamıştı Erhan ile.. Sanki son bir işaret bekler gibiydi.. Şarkılardan tuttukları falları anımsadı.. Hep gittikleri cafede oturuken ‘Hadi sonraki benden sana gelsin’ diyen Orhan’ın sesini duyar gibi oldu.. Başını çevirip Erhan’a dönerek:

-Sıradaki şarkı benden sana gelsin...

dedi. Ve içinden bir şeyler koptu o an.. İlk defa bir başkasına şarkı gönderiyordu.. Erhan sıcacık gülümsedi hiçbir şeyden habersiz:

-Tamam teşekkür ederim .. o zaman daha sonraki de benden sana..

Hüzünle gülümsedi Sare ve pür dikkat bir sonraki şarkıyı beklemeye başladı.. O şarkı işaret olacaktı.. Bakalım neler söyleyecekti.. Ve Bülent Ortaçgil ‘in o enfes sesinden ‘Sana Geldim’ başlayınca gözlerini sıkıca kapattı..
Gözünden bir damla yaş yanağından kayıp dizlerinin üzerinde duran eline düşüverdi.. Şarkıyı ilk kez dinlermiş gibi her cümlesini özümseyerek sindire sindire dinledi.. Beklediği işaret buydu belki de..

Erhan keyifl dinledi kendisine gönderilen parçayı.. Yanında oturan Sare’nin duygularını açıkladıktan sonraki suskunluğu.. İstanbul’da Orhan’a açılmadan geri dönüşü..
Aralarında hiç o sohbet olmamışçasına normal rutinlerine dönüyor olmaktan memnun olmakla birlikte bir korku hissediyordu. Derken onun şarkısı çalmaya başladı.. Zakkum ‘Ben Seni Rasgele Sevmedim ki..’

Sare şarkı radyoda devam ederken uzanıp Erhan’ın boştaki elini tuttu...Erhan ne tepki vereceğini bilemeden bir eline bir Sare’ye bakakaldı.. Yüzünde merak, koku ve endişe bulutları gelip geçti. Duyacaklarından korkarak soran gözlerle baktı Sare’ye...

-Bizim gerçek bir aile olmamızın vakti gelmedi mi sence de...

Erhan kulaklarına inanmakta güçlük çekerek aracı sağa çekti, kontağı kapattı..

-Yanlış duymadım ben di mi?

-Hayır.. Ne duyduysan doğru...

-Sare.. Bu benim hayal bile edemeyeceğim bir şey.. Nasıl? Yani.. Neden.. yaa saçmalıyorum şuan ne diyeceğimi bilemiyorum cidden...

-Bence geç bile kaldık.. Bunca yıl hep bizimleydin.. Ailenden şehrinden her şeyinden vazgeçtin sen.. Sevilmeyi en çok sen hak ediyorsun.. Sana olan güvenimi ve saygımı zaten biliyorsun.. Sevmek konusuna gelince insan olarak zaten çok seviyorum seni.. Diğer türlüsü için de elimden geleni yapacağımdan emin olabilirsin..

-Sare.. Ben rüya görmüyorum değil mi? Duydukalrım gerçek.. Beni çimdikler misin?

Sare gülümsedi..

-Hayır rüya falan değil.. Sana layık olmak için elimden geleni yapacağım.. Sen de mutlu ol
istiyorum artık.

-Deli misin sen... Senin varlığın benim için mutluluk sebebi zaten.. Geride bıraktıklarım için de hiçbir gün dahi pişmanlığım olmadı biliyorsun bunu.. Sizinle olmak.. aile olmak .. daha mutluluk verici bir şey olamazdı benim için.. Çok teşekkür ederim beni şuan aşırı mutlu ettin.. Sana söz veriyorum asla pişman etmeyeceğim..

-Biliyorum ki..

Erhan uzanıp sarıldı Sare’ye.. Gözlerini yukarıya kaldırıp : ‘Allah’ım çok teşekkür ederim’ dedi sessizce..

Böylece Bursa’ya hayatlarının bir dönemini de kapatıp, başka bir dönemini açarak dönmüş oldular..

Evlerine döndükten sonra olanları duyan Bade ikisinden daha mutlu olmuştu. Orhan’ı hiç tanımamış sadece ablasından dinlemişti hikayeyi ama yine de içinde bir yerlerde ondan nefret eden bir yanı olduğunu hissedebiliyordu.

Başına gelenlerle ablasının başına gelenleri içselleştirdiğinden mi ,yoksa Erhan abisinin ona sunduğu yeni bir hayattan duyduğu minnet mi bilmiyordu ama içten içe istediği şey gerçekleşmişti sonunda.. Birbirine çok yakışan bu çift gerçek olsun diye çok dua etmişti ve rabbi sonunda dualarını kabul etmişti.

Erhan ve Sare aldıkları karar doğrultusunda evde bir takım değişiklikler ve düzenlemeler yapmışlardı.. Odalar yeniden düzenlenmiş ,Erhan’ın eşyaları Sare’nin odasına taşınmıştı.. Boşalan odayı da çalışma odası olarak düzenlemişlerdi Erhan için..
Bütün çalışmalar düzenlemeler bittiğinde Erhan Sare’yi bir akşam yemeğe çıkarmış, romantik bir akşam yemeğinde, masalarına gelen kemancıların eşliğinde evlilik teklif etmiş ve ‘evet’ cevabı ile parmağına evlilik yüzüğünü takmıştı..

Sare bu ince davranıştan çok etkilenmiş ve mutlu olmuştu.. Olup bitenleri Nur ile konuştuklarında onun da en az kendi kadar mutlu olduğunu görmüştü. Nur’un desteği, Bade’nin bir çocuk gibi şarkılar söyleyerek ortalarda koşuşturmaları derken Sare de artık kendini daha az suçlu hissetmeye başlamıştı.

Döndüklerinin üzerinden iki hafta geçmişti ve artık onlar yeni düzenlerini kurmuşlardı.. Geriye bir tek şey kalmıştı.. Sare’nin tabu gibi gördüğü gece.. En zoru buydu onun için..30 yaşındaydı artık ama hala gerçek anlamda bir beraberliği olmamıştı.. Yaşadığı tek tecrübe Sapanca daki o geceydi..
Bu konuyu Erhan ile konuşmuşlar ve o kendini hazır hissedene kadar bekleme kararı almışlardı. Aynı odayı.. aynı yatağı paylaşarak başladılar sürece.. İlk zamanlar yatağın diğer ucunda uyumayı tercih eden Sare zaman geçtikçe o çekingenliğinden kurtulmaya başlamıştı.
Bunda aldığı profesyonel desteğin de etkisi elbette inkar edilemezdi..

Uzun bir zamandan sonra Sare Erhan ile sarılıp uyuyabilme aşamasına kadar gelmişti. Ve Erhan’ın sabırlı ve sevecen tavırları hiçbir şeye zorlamayan halleri sayesinde flörtleşen iki sevgili gibi yavaş yavaş ve her iki tarafın hazır olduğu bir anda Sare’nin korkuları son bulmuş ve sonunda gerçek bir aile olmayı başarmışlardı..

Sonraki süreç Sare’nin korktuğunun aksine çok güzel geçmiş ve sevgi dolu güzel bir aile olmuşlardı.