O gece Ayhan Bey’in durumu nedeni ile de olsa beş yıllık aranın ardından ilk defa bir araya gelmiş olmanın özlemiyle gecenin ilerleyen saatlerine kadar oturdular. Habersiz geçirdikleri onca zamanı birbirlerine anlattılar.
Kah gülerek, kah ağlayarak duygu dolu bir akşam yaşadılar.
Nur ile Semih zorlu bir sürecin ardından dört yıl önce evlenmiş,
İstanbul’a yerleşmişlerdi. Akın adında 2 yaşında bir çocukları vardı. Üniversite yıllarından beri devam eden birliktelikleri sorunsuz devam etmekteydi. Mutlu güzel bir aile olmuşlardı.

Erhan babasının haberini alıp yola çıkmak için Sare’nin hazırlanmasını beklerken aklına Nur gelmiş ve direk onu arayarak daha çok bilgi almak istemişti. Nur babasının durumu hakkında bilgi vermiş ve geleceklerini öğrenince de kendi evinde onları ağırlamak istediğini belirtmişti.

Sare ye kırgındı içten içe.. Tamam zor şeyler yaşamıştı.. Geçmişi geride bırakmak istemesini ona geçmişi hatırlatan her şeyden uzak durmasını anlayabiliyordu ama yine de kardeşi kabul ettiği Sare’nin sanki hiç hayatında olmamışçasına geride bırakması, bir kez bile iletişime geçmemiş olması canını çok acıtıyordu.

Onu çok özlemişti ve ne olursa olsun artık buna bir son vermek istemişti. Erhan telefonda ‘’Sare ile konuşur haber veririm’’dediğinde pek bir umudu yoktu aslında..
O nedenle Erhan arayıp da ‘’Akşam sendeyiz’’ dediğinde çocuklar gibi mutlu olmuş, hastaneden çıkışta markete gitmiş alışveriş yapmış ve Sare’nin sevdiği yemekleri yapmıştı. Esra’yı görecek olmak bambaşka bir heyecan isi onun için.. Yaşamasında payı olduğunu bilmek içten içe onu çok mutlu ediyordu.

O akşam Semih ile Erhan’ı yatmaya gönderdikten sonra iki arkadaş kanepede üzerlerine bir battaniye alıp tıpkı eski günlerdeki gibi yan yana birbirlerine sokulup oturmuşlardı.. Sare başını Nur’un omuzuna yaslamış, sessizce geceyi dinliyordu. Bir süre hiç konuşmadan öylece kaldılar. Sessizliği bozan Nur oldu:

-Sıcak çikolata.?

-Imm.. bayılırım..

-Tamam yapıp geliyorum.. Uyuma sakın.. Konuşacağız..

Battaniyeyi iyice üstüne çekip Nur’un kalkmasıyla boşalan kanepeye uzanan Sare:
-Yok.. Özledim senle dertleşmeyi.. Bekliyorum..

Diyince Nur içindeki o kırgınlığın son kırıntılarının da kaybolup gittiğini hissetti.. Sare’nin duygularını ifade etmekte ne kadar zorlandığını bilen Nur bunu söylemesinin bile onun da aslında kendisini özlediğinin, aynı duyguları yaşadığının kanıtı gibiydi..

Sıcak çikolatalarını içerken o kanepede o gece beş yıl öncesine dönüp her şeyi en baştan konuştular. Birbirlerinden ayrı geçen o yılları ,neler yaşadıklarını neler hissettiklerini paylaştılar birbirleri ile..Sabah ezanı okunurken hala o kanepede aynı battaniyenin altında birbirlerine sokulmuş vaziyette konuşmaktaydılar..
Üniversiteye başladığı ilk gün hayatına giren Nur bir molanın ardından yine hayatındaydı artık.. Sare uzun zamandan sonra kendini çok huzurlu hissetti.. Eski günlerdeki gibi sıcacık gülümseyerek Nur’a:

-Artık yeniden hayatıma girdiğine göre.. Sorunlarıma da hoş geldin ..Söyle bakalım Esra’yı söylemek konusunda düşüncen ne? Son olanlara ne diyorsun?

Nur koluyla sardığı Sare’yi biraz daha kendine doğru çekerek sıktı koluyla..

-Nişanlandığından haberim yoktu.. Kim acaba?

Sare Nur’un kendi kendine konuşur gibi söylediği sözler üzerine kafasını kaldırıp baktı yüzüne arkadaşının:

-Kim olduğunun ne önemi var ki?.. Nişanlanmış.. Demek ki yeni bir hayat kurmaya karar vermiş.. Böyle bir durumda ortalığı bulandırmak doğru mu onu bilemiyorum. Bir de Erhan meselesi var.. Duydun söylediklerini anlattım..

-Hiç şaşırmadım.. Ben onun sana ilgisini ta Sapanca da beraber gittiğimiz o hafta sonu hissetmiştim. Laf aramızda çocuk aldırma mevzusunda da aslında bu zaafını kullanmadım desem yalan olur...

-Şaka yapıyorsun!! Neden hiç bahsetmedin bana bundan?

-Gerek yoktu ki.. Erhan senden hoşlanıyor desem sen ona bu kadar güvenecek miydin.. Ondan da kaçacaktın.. düşünüyorum da iyi ki söylememişim.. Bak şimdi bile bunu duymak seni alt üst etmiş.. Neden görememişim diyorsun ya.. Kızma ama sen o kadar Orhan ‘a odaklısın ki kabul etsen de etmesen de kalbin hala onla o kadar dolu ki burnunun ucunu dahi görecek durumda değilsin..

Sare uzun bir sessizliğe gömüldü.. Arkadaşının haklı olduğunu içten içe o kadar iyi biliyordu ki.. Orhan’ın ağzından dökülen ‘’nişanlım’’ sözünü duyduğundan beri kalbinde bir bıçak varmış ve sürekli bir el onu kanırtıyormuş gibi yanan hissiyat geçmek bilmiyordu..

Ne beklemişti İstanbul’a gelirken tam bilemiyordu.. Orhan ‘la bir gelecek mi? İstediği bu muydu ? Onu affetmiş miydi.? Net bir cevabı yoktu bu soruları kendine yönelttiğinde.. Net olarak hayır diyememesi de ,eskisi kadar katı olmadığını da göstermiyor muydu?..

Bir de şimdi Erhan meselesi vardı.. Onun duygularını bilerek ‘’her şey eskisi gibi’’ yalanına devam mı edecekti? Düşüncelerinden Nur’un sesiyle sıyrıldı:

- Orhan ile konuşacak mısın bir karara vardın mı bu konuda?

-Hayır.. Konuşmak istedim ama şuan istemiyorum.. Madem yeni bir hayata başlama kararı verip bir de adım atmış.. Söylemeyeceğim.. Erhan da istemiyor zaten.. Esra da mutlu.. İkisi de o kadar bağlı ki birbirine.. Kıyamıyorum da..

Nur doğrulup oturdu ve Sare’ye ciddi ciddi bakarak:

-Nasıl yani.. Bu yalancı hayata devam mı? Bitanem onun duygularını bilerek, bilmiyormuş gibi devam edemessin... İstesen de yapamassın..

-Yapmayacağım zaten...

-Ne demek bu?

-Madem Orhan kendi hayatını kuruyor artık.. Biz de gerçek bir aile olmalıyız belki de..

Nur endişeli bir ifadeye bürünen bir yüz ile:

-Hayatım anlık bir öfke ve kırgınlıkla yanlış bir karar verme.. Sonuçları çok daha ağır ve geri dönüşü olmayan yollara gidebilir..

-Yok ben verdim kararımı.. Konuşacağım dönüşte Erhan ile ve yeni bir hayat başlayacak bizim için.. Zaten mutluyduk ki biz.. Çok iyi anlaşıyoruz, kafa dengiyiz.. Zevklerimiz ortak.. Saygımız var birbirimize.. Daha ne olsun...

-Benden çok kendini ikna etmeye çalışıyor gibisin.. Evet söylediklerinin hepsi doğru.. Peki ya aşk?

Sare’nin yüzü bir anlığına bulutlandı.. Alt dudağını ısırdı.. Ama çabucak çıktı o ruh halinden:

-Aşk bir defa yaşanan bir şey.. Geldi geçti.. Sevgi ve saygı önceliğim artık...

Nur sıkıntıyla iç geçirdi:

-Bilmiyorum hayatım ama hayat senin hayatın ve karar verecek olan da sensin.. Kararın ne olursa olsun hep yanındayım bunu bil..

Sare uzanıp sarıldı arkadaşına:

-Her zaman yanımda oldun.. Hakkını asla ödeyemem.. Bugün anne olabilmişsem Esra’ya sahipsem senin sayende.. İyi ki varsın..

-Sen de canım benim.. Sen de.. Umarım her şey istediğin gibi olsun..

Sare zor da olsa bir karar vermiş olmanın rahatlığı ile battaniyenin altına iyice girip başını Nur’un dizlerine koyup gözlerini kapattı.. Az sonra uyumuştu bile..