Erhan uzanıp sarıldı babasına incitmeden korkarak..
Ayhan bey oğlunu bağrına basıp sarılırken bir yandan da Sare’ye bakıyordu. Uzun zamandan sonra ilk defa görüyordu Sare’yi.. Olayların yaşandığı o günden sonra bir daha hiç karşılaşmamışlardı. Sare’nin ürkek ve çekingen bakışlarıyla karşılaşınca gülümsedi..

Sare nasıl davranması gerektiğini bilmez bir halde suçlu bir kedi misali orda öyle beklerken Ayhan Bey’in gözlerinde gördüğü sıcaklıkla içine ılık ılık mutluluğun aktığını hissetti.. ‘’En azından Ayhan baba bana eskisi gibi bakıyor’’ diye geçirdi içinden..

Erhan babasından uzaklaşıp elini de öperek:

-Nasılsın?

Diyerek yatağın kenarına oturdu.

-Duyunca çok korktuk.. Yol bitmek bilmedi..

-İyiyim evladım iyiyim.. Hele de bugün hiç olmadığım kadar hem de..

-İyi ol.. Allah seni başımızdan eksik etmesin..

-Bir yokladı geçti işte.. Sare kızım gel yanıma..

diyerek el işareti ile Erhan’a kal yer dedi. Erhan hemen kalkıp yerini Sare’ye verdi.
Sare biraz tutuk bir şekilde gelip oturdu yatağın kenarına.. Ayhan bey kollarını açınca, yuvasına dönmeyi bekleyen bir kuş misali uzanıp sımsıkı sarıldı..

Bir süre kimse tek laf etmedi. Yüzünü Ayhan Bey’in göğsüne yaslayan Sare gözyaşlarına engel olamadı. Bir baba şefkati ile sarıp sarmalanmıştı yine yıllar sonra..
O duyguyu ne kadar özlediğinin farkına varmak duygu boşalması yaşamasına neden olmuştu. O huzurlu duyguya bıraktı kendisini bir süre.. Sessizce ağladı uzun süre..

Sonra burnunu çekerek kaldırdı kafasına yüzüzne baktı..

-Çok korkuttun bizi.. Sana bir şey olsaydı...

Ayhan Bey sözüne devam etmesine izin vermedi:

-Şişşt.. tamam iyiyim ben.. Sen nasılsın?

-İyiyim.. Seni görmek çok iyi geldi.. Çok özlemişim...

-Ben de .. Ben de çok özledim.. Esra’yı getirdiğin için çok teşekkür ederim..

-Estafurullah Ayhan baba.. Getireceğiz tabi sen istemişsin aksi mümkün mü?

-Sağol kızım. Dünyanın bin bir hali var.. Azrail yoklama çekince sizi görmeden giderim diye çok korktum. Torun başka bir şey derlerdi.. Öyleymiş gerçekten de.. Bir defa o kokusunu çektim ya içime hep görmek isterim artık.. Keşke bu kadar uzakta olmasaydınız...

Sare cevap vermedi. Başını önüne eğdi.. Ayhan bey oğluna döndü.

-Gelin göreyim istedim.. Ama bir şey daha var benim sizden istediğim.. Nasıl yaparsınız nasıl ayarlarsınız bilemiyorum elbet ama ben bize yakın olun istiyorum. Azrail bir daha ne zaman yoklar bilmiyorum ama bir daha geldiğinde beni geride bırakmayacak onu hissediyorum.. Kalp iyice yoruldu artık...

-Allah korusun Ayhan baba deme öyle şeyler..

-Demesem de desem de durum bu güzel kızım.. Olan oldu.. Yaşanan yaşandı.. Geçmişi değiştiremeyeceğimiz ortada.. Artık önümüze bakma zamanı.. Son günlerimde sevdiklerim etrafımda olsun istiyorum.

Erhan elini babasının omuzuna koyarak:

-Tamam babacığım konuşuruz bunları.. Hele sen bir toparlan çık eve..

-Geçiştirmeyin beni.. Sizden istediğim bu.. Bunu halledin.. Diyeceğim budur...

-Tamam babacağım.. Biz çıkalım seni yeterince yorduk.. Buralardayız.. Geliriz yine..

Sare de uzanıp yanağından öptü:

-Dinlen sen Ayhan baba.. Konuşuruz yine..

Safiye Hanım ile Orhan kantinde pencere kenarında bir masada oturmuş , sevgi ve ilgi ile Esra’yı dinlemekteydiler.. Erhan önde Sare arkasında masaya yaklaştıklarında... Onların geldiğini gören Orhan hiç istifini bozmadan ,pozisyonunu değiştirmeden dirsekleri masada Esra’yı dinlemeye devam etti.
Safiye Hanım ayağa kalkarak oğluna yöneldi. Ana oğul kucaklaştılar.

-Hoş geldin evladım.. Baban nasıl mutlu oldu.. Var olasın..

-Tabi geleceğiz anne.. Babamız o bizim..

Erhan’ın cevabı gergin olan ortamda soğuk rüzgarların esmesine yetti. Safiye Hanım buz gibi bir bakışla Sare’yi süzdü.. Sare dikkatini Esra’ya vermeye çalışıyordu. Bakışlarını o tarafta sabitlemişti. Erhan masaya yan taraftan bir sandalye daha çekti ve Sare’ye dönerek:

-Otursana..

Diyerek onu masaya çekti. Kendisi de hemen yanına Orhan ile ikisinin arasına oturdu. Esra ortamın ilgi odağı olduğunun farkında konuştukça konuşuyor herkesi ağzına baktırmayı başarıyordu. Bir süre aynı masada o gergin ortamda oturduktan sonra Erhan Nur ve Semih e geçeceklerini söyleyip kalkmıştı masadan..

Safiye Hanım Erhan’ı kolundan tutarak az ileriye götürdü:

-Biz burada babanla kalıyoruz zaten.. Sen torunu al köşke geç istersen.. Ama bu kadın o kapıdan içeri girmeyecek..

deyince Erhan:

-Anneciğim lütfen.. Bu kadın dediğin o torunum dediğin çocuğun annesi.. Lütfen.. O yoksa ben de yokum.. Zaten Nur ‘a söz verdik. Yarın geliriz buraya yine.. Sonra da döneceğiz zaten..

-İyi sen bilirsin.. Ben sözümün arkasındayım.. O benim için yok niteliğinde sen de bunu bilesin...

Erhan cevap vermedi.. Ne söylerse söylesin Safiye Sultan’ın düşüncelerini değiştiremeyeceğinin farkındaydı. Sare ye işaret etti .

Sare masadan kalktı ve onlardan tarafa hiç bakmayan Orhan’a:

-Müsait olduğunda bir ara konuşmak isteriz..

Orhan duyduğuna inanamayan bir tepkiyle başını kaldırıp baktı .. İlk defa kısa bir anlığına göz göze geldiler.. Buz gibi nefret dolu bakışlar... Sare iliklerine kadar üşüdüğünü hissetti..

-Ne konuşacak mışız ?

-Konuşmamız gerekenleri..

-Şimdi mi aklına geldi benimle konuşman gerekenler.. Benim konuşacak bir şeyim yok.. Hem nişanlıma sözüm var bu akşam.. Onunla program yapmıştık...

Sare dudağının kenarına ısırdı. İçinde yine bir öfke rüzgarının yükselmeye başladığını ve istenmeyen sözler sarf edeceğini anlayınca:

-İyi.. Madem öyle diyorsun.. Söylemedim say..

Şaşkınlıkla onlara bakan Esra’yı kaptığı gibi hızlıca uzaklaştı masadan Sare.. Erhan da annesine ‘’görüşürüz’’ diyerek onlara yetişti.. Birlikte çıkıp gittiler.








-