Zehra, Hülya’yı aramış ve duyduğu haberi sıcağı sıcağına arkadaşına aktarmıştı. Sare’nin hamile olduğunu duymak Hülya’nın istemediği bir haberdi ve her ne olursa olsun bunun Orhan ile düşlediği gelecek planlarını engellemesine izin vermeyecekti. Kendince bir plan kurdu ve Orhan’ı aramaya karar verdi.

Birlikte geçirdikleri o gecenin sabahında Orhan ile konuşmuşlar ve Orhan ona ‘’O gece’’ nin bir hata olduğunu ve orda kalması gerektiğini belirtmiş ve ilişkilerinin hastane sınırlarında iki mesai arkadaşı olarak devam edeceğini söylemişti. Hülya da sorun çıkarıp onu kendinden hepten uzaklaştırmamak adına duruma sessiz kalmış ve sakin kalmanın ilerde daha çok işe yarayacağını düşünmüştü.
İki aydır hastanede karşılaştıkça selamlaşmış işleri dışında herhangi bir diyaloğa girmemişlerdi.

Orhan o gün izinliydi. Bir süredir sadece uyumak için geldiği odasından yine erkenden kalkmış, kaçar gibi evden çıkmış , sahildeki o salaş kıraathaneye gelmiş, her zaman Sare ile birlikte oturdukları masaya oturmuş, çayını yudumlarken , aldığı simiti martılarla paylaşmaktaydı..
Masanın üzerinde çalan telefona bakıp ekranda Hülya Hemşire ibaresini görünce yüzünü memnuniyetsizlikle buruşturdu. İsteksizce uzandı telefonuna:

-Efendim..?

-Orhan hocam merhaba.. Rahatsız ediyorum bu saatte biliyorum ama sizinle konuşmak istediğim çok önemli bir konu var.

-Dinliyorum...

Kısa bir duraksama oldu telefonun diğer ucunda.. Sonrasında Hülya devam etti:

-Orhan Hocam.. Telefonda anlatabileceğim bir konu değil.. Yüz yüze konuşmamız gerekiyor..

-Konu nedir ?

-İkimizi ilgilendiren bir konu.. Lütfen ne zaman müsait iseniz bana biraz vakit ayırmanızı rica edeceğim..

Orhan sıkıntıyla derin bir nefes alıp verdi.

-Tamam mesain bitince haberleşiriz. Gelirim ben o tarafa bir yere..

-Tamamdır Orhan Hocam.. Çıkışta ararım ben..

Orhan telefonu kapatınca bir süre daha sanki aradığı cevaplar oradaymışçasına ekrana bakmaya devam etti. Canı sıkılmıştı.. İçine ağır bir duygu gelip oturmuştu. Hayatı ikinci defadır tepetaklaktı.. Diğer buhranından Sare sayesinde kurtulan Orhan bu defa bu düştüğü girdaptan çıkıp çıkamayacağını hiç bilemiyordu.

Sare Nur’un yanından ayrıldıktan sonra yurda geçmiş, tüm gün yatağın içinde oturup,bu sorunu nasıl çözümleyeceği konusunu düşünüp durmuştu. Nur’un Orhan ile konuşması gerektiğini söylediği andan itibaren gelip tam göğsüne oturan o ağır sıkıntılı hali bir türlü geçmiyordu. Doluya koyuyor almıyor, boşa koyuyor dolmuyordu.

Orhan ile yüz yüze gelme fikri nefesini daraltıyor, görünmeyen bir el sanki boğazına yapışıp sıktıkça sıkıyordu.. Görüşme sonrası neler olabileceği konusunu düşündükçe sıkıntısı daha da artıyor, çaresizlikle kıvranıp duruyordu. Saatler süren bir ameliyat sonrası dilişleri sızlayan hastalar gibi vucudunun her yanı sızlamaktaydı.. Arada bir titreme nöbetine giriyor, battaniyeye biraz daha sarılıyordu.

Hamile olduğunu öğrendiği andan itibaren beyni bu gerçeği geriye atmış, karnında bir bebek olduğu gerçeğini yok sayarcasına ilk anda otomatikmen karnına giden eli bir daha tekrarına gitmemişti. Karnına dokunursa duygusal bir bağ kurmaktan korkuyor ve verdiği kararı uygulayamayacağını hissediyordu.

Bebeğini aldırmak istemesinin nedenlerini sürekli kendi kendine tekrarlıyor , adeta kendini ikna etmeye çalıyordu.. ‘’Bunu yapmak zorundayım çünkü Orhan ile bir bağım kalmamalı.. Bunu yapmak zorundayım çünkü benim gibi istenmeyen bir çocuk olarak yaşamak zorunda kalmamalı.. Bunu yapmak zorundayım çünkü mesleğe yeni başlayacakken onu kimselere izah edemem.. Bunu yapmak zorundayım çünkü bekar bir anne olarak ona bir yuva veremem...’’

Bu düşünceler içinde kabus gibi bir gün ve gecenin ardından sabah erkenden soluğu yine Nur’un yanında almıştı. Nur büyük uğraşlar sonunda onu bir defalığına da olsa Orhan ile konuşmaya ikna etti sonunda.
Nur arkadaşının bitik psikolojisini görünce izin aldı birlikte Kadıköy’e indiler. Deniz kenarında oturup uzun uzun sohbet ettiler.
Sare yaşadıklarını, neler hissettiğini be neden bebeği aldırmak istediğini uzun uzun paylaştı arkadaşı ile..
Nur onu çok iyi anlıyordu ama yine de Orhan’ın haberi olmadan bebeği aldırmasını doğru bulmuyordu. Nur ‘un düşüncesine göre ; Orhan ne yapar eder bir şekilde bebeği aldırmasına engel olurdu. Hem günahsız yavrunun yaşam hakkını elinden almamış olacak hem de Sare ömrünün sonuna kadar bu suçluluk duygusuyla yaşamak zorunda kalmayacaktı.

Sare’ye ‘’Sana bebeği aldırma demiyorum sadece yasal işlem yaptır diyorum’’ demesine karşın asıl istediği içten içe o bebeği ve Sare’yi kurtarmaktı.

Nur’un ısrarı ile daha fazla beklemeden Orhan’ı aramaya karar vermişti. Sare onu aramak için cesaret toplamaya çalıştığı sırada Orhan birkaç cafe ötede Hülya ile bir masada oturmakta ve aldığı haberin şokuyla masanın örtüsünü çekiştirip durmaktaydı. Baba olacağını öğrenmişti az önce.. Hayatında duyduğu en güzel haberdi belki de ama gram mutlu değildi..

Oldum olası çocukları çok seven, onlarla çok iyi anlaşan Orhan şimdi kendi çocuğu olacağını öğrenmişti. İçinde bir yerlerde bir mutluluk kırıntısı hissediyor ama Sare’yi sonsuza kadar kaybetme bileti olan bu haberin yoğun kaygısı o mutluluk kırıntısını bulunduğu yerden gün yüzüne çıkaramıyordu bile..

Karşısında oturan Hülya, verdiği haberin izlerini dikkatle izlemekteydi. Orhan’ ın vereceği habere atlamayacağını ama gereğini yerine getireceğini biliyordu. Kaygıyla düşüncelere dalan Orhan’a uzun uzun baktıktan sonra kendini iyice mağduru oynamaya hazırlamış bir ses tonuyla:

-Orhan Hocam.. Bu bebeği istemeyeceğinizi biliyorum zaten.. Ama ben istiyorum. Madem Rabbim bu mucizeyi vermiş bana .. Ben doğuracağım. Kendini sorumlu hissetme.. Ben tek başıma, zor olacak belki ama onu büyüteceğim..

Bir yandan da ellerini karnında dolaştırmaktaydı. Orhan Bir süre hiçbir şey söylemeden baktı Hülya ‘ya.. ‘’Ne kadar güçlü ve gururlu’’ diye geçirdi içinden.. Hülya’nın planı tıkır tıkır işlemekteydi.

-Hayır ben de aldırman taraftarı değilim.. Bir bebeğin yaşam hakkını elinden alacak kadar cani değilim. Tek başına yapmadın o bebeği.. Sorumluluklarımı yerine getireceğim elbette...

Hülya’nın suratından anlık bir zafer gülümsemesi geldi geçti. Hızlıca eski surat ifadesine bürünerek;

- Çok ama çok teşekkür ederim.. O kadar mutlu oldum ki şuan.. Ne söylesem eksik kalacak..

-Teşekkürlük bir şey yok.. Ben bizimkilerle konuşayım nikah işlemlerine başlayalım.. Sen de konuş ailenle.. Ne yapılması gerekiyorsa yapalım bitsin..

İdam hükmü verilmiş bir mahkumun çaresizlikle idam sehpasına götürülürken hissedeceğine benzer bir duygu ile kalktı masadan ve hızlıca uzaklaştı oradan..

Kadıköy meydanında amaçsızca dolaşırken telefonu çaldı. Ekranda Nur ibaresini görünce merak ve şaşkınlıkla karışık bir duygu ile hızlıca cevap verdi:

-Nur?

Telefonun diğer tarafında kısa bir sessizlik oldu.. Nefes alıp verme sesini duydu Orhan..

-Benim Sare...
Orhan kulaklarının ona oyun oynadığını düşündü saniyeler içinde.. İçine olan o büyük sevinç ile birlikte genzini yakan pişmanlık duygusunun fiziksel bir şey gibi çarpışmasını hissetti. Yutkundu..

-Sare.. Sen misin gerçekten?

-Benim. Kadıköy de Nur ile oturuyoruz. Seni görmek istiyorum..

Buz gibiydi sesi.. Karşısındaki deliler gibi sevdiği, yaşama sebebim dediği kişi değildi. Hiç tanımadığı, bilmediği yabancı biri ile hatta bir robotla konuşuyormuş hissi doldurdu benliğini.. İçine kor bir ateş topu atılmış gibi hissetti. Gayri ihtiyari boştaki eli midesini ovuşturmaya başladı.

-Ben de Kadıköy’deyim. Neredesiniz geleyim..

-Tiyatronun orda her zaman ki cafedeyiz.

-Geliyorum..












.