Geriye kalan “Yok oluş”

Pare pare sökülüyor güzel şeyler.
Bizden arta kalan şeyler birer birer eksiliyor canımın derini.
Şarkılara esir ettiğimiz güzel sözler de bıçak gibi batıyor etime.
Kulaklarımı irdeleyen tatlı sesin, saçlarıma sarmalanan minik boğumlu parmakların uzaklaşıyor benden yavaş yavaş..
Bir sonbahar havası esiyor sanki göğüs kafesimde.
Düşen her bir damlan yüreğimi parçalıyor bilemezsin.
Suskun, kimsesiz ve zifiri karanlıklara atıyorum son umudumu da.
Kaskatı kesiliyor düşlediklerim.
Hatrıma kalan son sözlerin de, paslı bir çivi gibi sökülüyor kasvetimden.
Tek anımsadığım, zehirli veda buselerin oluyor bilemezsin..
Yalnızlığı pay biçiyorum haddime.
Huzuru bulabildiğim tek çıkış yolu bu, biliyorum.
Kahretsin ki, gün geçtikçe paranoyaklaşıyorum.
Acı şerbetin dökülüyor dudaklarıma.
Her kelimem de gidişin kanıyor dişlerimin arasından.
Hatrıma bir şey kalmıyor gibi geliyor.
Anımsadığım, fikrime düşen tek şey yok oluşun kalıyor geriye..