Ehlullahtan Cüneyd-i-Bağdâdî (k.s.) rivayet ediyor:
– Bir Mecûsînin, karlı bir günde kuşlara yem verdiğini gördüm. Ateşpereste hitaben:
– İman olmayınca ve İslâm’a girmeyince bu yaptığının faydasını göremezsin. Allah, bu yaptığın iyiliği, ancak iman ile kabul eder, dedim. Mecûsî de bana:
– Belki kabul etmez ama, bu yaptığımı görmez, bilmez mi? dedi.
– Elbette görür ve bilir, cevabını verdim.
– Öyle ise, bu da bana kâfidir, dedi. Aradan yıllar geçti. Bir hac mevsiminde Beytullah’ı arzu ettim ve Mekke Mükerreme’ye gittim.

Kâ’be-iMuazzama’yı tavaf esnasında, bir zâtın:
– Ey bu kâinatın sâhibi! Ey bu beytin Rabbi! Her şeyi gören, işiten, bilen sensin, diye gözlerinden yaşlar dökerek Beytullah’ı derin bir aşk ve vecd içinde tavaf ettiğini fark ettim. Yüzünde, iman nuru parıldıyordu. Dikkat edince, bu nur yüzlü zâtın, birkaç sene önce karlı bir günde kuşlara yem veren ateşperest olduğunu hatırladım. Tavaftan sonra, kendisine yetiştim ve usulca kolundan tuttum. Bana:
– İşte, Allah gördü ve bildi, dedi. Hayretle yüzüme bakarak:
– Allahu ehad, Rasûlühü Ahmed, sayhasiyle ruhunu teslim eyledi.

O ânda bana hitâb olundu ki:
– Yâ Cüneyd! Sen beytimi arzu ettin, geldin beytimi buldun. O, bana geldi, beni buldu. Gördün mü? Yaptığı o iyilik nasıl imanına sebep oldu. Müşrik olduğu halde, iyiliği sayesinde ne âli makamlara, ne yüce bir devlete erdi ve ebedî hayata kavuştu, Cennet ve cemâle ve rızâ-i-ilâhîye mazhar oldu.