İçimden bir ben geçti az önce.
Tanımadım.
Duruşu bana benziyordu ama bakışı başka bir zamanındandı.
Belki çocukluğumdu..
belki de artık dönmeyen bir yanıma ait bir yankıydı.
İnsan bazı anlarda içinden geçeni değil, içinden gideni fark eder.

Bazen öylece duruyorum mesela,
Oturduğum sandalyeden değil, içimdeki susturulmuşluklardan yoruluyorum.
Bir his geliyor:
Ne yaşadığını bilmeden yorgun düşmek gibi.
Sanki kalbim yıllardır aynı cümleyi kuruyor ama bir türlü nokta koyamıyor.
Ve ben..
virgül bile olamıyorum o cümlenin içinde.

Kendimi anlamaya çalışmaktan,kendimi yaşayamıyorum çoğu zaman.
Sanki biri içimde sürekli susmamı istiyor,
Ama ben konuşmasam delirecek gibiyim.
Çünkü sessizlik, en çok da bilinçli olduğunda bağırır.

Ve bir yerde şu yazıyor duvarda:
"Düşüncelerini susturmayı başarırsan, kalbin konuşmaya başlar."
Ama ya kalbin de yorgunsa?
Ya içimizde konuşmak isteyen her şey, çoktan susmayı öğrendiyse?